เนื้อกลอนลำลำเต้ย - หมอลำฉวีวรรณ ดำเนิน



โอ้ยพี่ชายเอ้ย จังว่าเนาะละพี่ชายเอ้ย
หมดแต่ลำทางสั้น หันมาละคะเต้ยสาก่อน พวกคนฟังละหิ (บ) มาสิลุกฟ้อน
มาลงย้อนฟ้อนใส่ลำ เจ้าละผู้กั้วดอกล่ำ นั่นเซื่อเข่าก้ำนาหนอง
เจ้าละผู้แนวทองคำ ค่าควรเจ้าพอล้าน นางละสิเอาไปบ้าน
เมืองอุบลนั่นให้คนซา เก็บรักษานั่นไว้ใส่ตู้ ไว้ดูเล่นซูวัน
ขั้นแม่นเป็นละสิน้อแนวเข่า ขั้นเป็นละสิน้อแนวเข่า
สิขอเอานั่นเจ้าปลูกหว่าน เป็นละเข่าปลูกละสิน้อละอยู่พุ้น
เพิ่มมาซื่อกะ บ่ ขาย เป็นหลายซะน้อแนวข้า เป็นหลายละซะน้อแนวข้า
สิหามาละขะเจ้าซื่อใส่ ขั้นฉวีนั่นน้องบ่ได้ สินำม่าง บ่ ให้เหลือ
นั่นลานาหนานวลหน่า ละนาหนานวลหน่า วาสนาฉวีพอซำนี่
อยากได้พี่กะเลย บ่ ได้จ้อย บ่หวังบ่คอยไปได้ บ่หวังบ่คอยขั้นไปได้ ขั้นไปได้ ไปได้ ไปได้ ขั้นไปได้...

มาเถิดนั่นพ่องามขำ นั่นมาร้องรำกะเต้ยพม่า พี่เหน็บดอกข่า
น้องสิเหน็บ...เอ้ย ดอกขิง น้องแอบปิ๊ง นั่นละขอพวิงเป็นคู่ค้อน
นั่นให้พี่ขอเข้าซ่อน นั่นแอบหมอนนอนเคียง แอบหมอนนั่นนอนเคียง

โอ้ โอ เจ้าพี่เอ๋ย ๆ น้องขอชิดเชยละชิดชุ่มชิดเชยไม่เคยหน่ายแหนง
น้ำโขงไม่เคยเหือดแห้ง ๆ นั่นคำรักแรงหัวใจอย่านึกหวั่น โอ้เพียงกระสันอย่าห่วงละเมอ กระสันอย่าห่วงละเมอ
อุ๋ยเด้อขั้นเด้ออ้าย ๆ ผู้ชายงามละคะเจ้าซู่ปล่อย
ยิ่มบลิบนั่นพ่อบักน้อย บักน้อย บักน้อย บักน้อย บักน้อย ขั้นยิ่มน่อยพ่อบักหำ
สอ้อนแนหนานวลนวลหน่า แนหนานวลนวลหน่า
รักกันหนา สัญญากันไว้ รักกันหนา ผู้สัญญากันไว้
ใครหลงลืมไวมันตายแหน่แม่ ใครหลงลืมไวละมันตายแหน่แม่ มันตายแหน่แม่...