เนื้อกลอนลำเต้ยไฟเย็น-กลอนลำต่อต้านคอมมิวนิสต์ [2508]

อ๊าวพ่อแม่เอ๊ยให้พากันระลึกไว้ไฟใหญ่คอมมิวนิสต์ มันนั่นเป็นคนคิดก่อกวนเมืองบ้าน เฮาต้องพากันต้านระวัยไฟอันนิดนอย ไฟเห็นเย็นเห็นเล็กน้อย มันสิไหม้แม่นเมื่อลุน

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ละนาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นแม่นบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ละนาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ละนาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เนื้อกลอนลำชีวิตครูบ้านนอก-หมอลำฉวีวรรณ ดำเนิน

โอ๊ย... ชีวิตคนเฮานี่อุปมาคือเรือจ้างแนวเป็นครูบ้านนอก แดดบ่หนฝนบ่ย่าน แล้วงานยุ่งอยู่บ่เซา ฉวีวรรณขอเว่าชีวิตครูบ้านนอก บอกความจริงให้เพิ่นฮู้ ว่าครูนี่แม่นต่อทน... แม่นต่อทน... หน่อม

อันนี่เพิ่นจังว่าการศึกษาบ่ทันแล้ว เมืองไทยกำลังเด่น เฮาไปเห็นชาติอื่น ๆ การศึกษาล่วงล่ำเกินก้าวขั่นล่วงไกล เฮาจังได้เร่งรัดจัดการ ให้ลูกหลานของไทย... เด่นดีทันไว้ ประเทศใด๋ก็คงตั้งกองทุนศึกษาชาติ ให้ฉลาดแก่กล้าเทียมหน้าดอกซู่ทาง รัฐบาลจังได้ครูใหม่ออกไปสอน ของกระทรวงศึกษาสู่ประซาซนเซื้อ การศึกษาให้ทันได้ทางไกลอยู่ในป่า ชนบทหมู่บ้านกะไปพร้อมว่าซู่ทาง ครูเลยเป็นเรือจ้างลงนาวาลอยส่ง จุดประสงค์คือออกให้พวกหมู่เจ้าดีได้เจ้าส่วนดี ความทุกข์มีหมื่นซั่นกล้ากลั้นอดทนเอา ทรมารปานใด๋กะบ่ถอยครูท่าน เพราะทางการหมายตั้งรอฟังแต่คำสั่ง รอฟังแต่มื่อสิย่ายสิไปยั่งอยู่บ่อนใด๋... ลางครูได้อยู่ใกล้ไฟสว่างกะพอดี น้ำกะมีบ่ขาดเขินพอใซ่ ความเจริญมีพร้อมโรงเรียนดีสมประกอบ อาคารแหน่นอึ้งตึ้ง สนามโก้ขั่นโอ๊โถง โรงเรียนนั่นอยู่ในป่าแสนกันดาร อดสงสารคุณครู... ผู้อยู่ไกลทางเวิ้ง โรงเรียนฮ้างทางการบ่ทันซ่อย งบประมาณออกบ่ได้ ของใซ่กะบ่มี แต่บัญชีเด็กน้อยทางอำเภอกะบ่จ่าย โรงเรียนผัดแฮ่งฮ่างฮ่าง ฝาแอ้มเจ้าป๊องแปว ทางสนามกะบ่ได้มีแต่ป่าหนามแท่งกกกะยอม ครูต้องลงมือถาง ตากฝนกะทนกลั้น คุณครูอดทนกลั้นดุดันฟันผ่า สอนวิชากะผ่องนั่น ทั้งซ้ำแม่นผู้เดียว เด็กนักเรียนสี่ซั่นสอนบ่ทั่วเถิงกัน จักสิหันไปไสใส่ตารางเรียนไว้ บ่มีไผมาซ่วย เกินรวยสาบักใหญ่ กับทั้งสอนกับทั้งถางป่าใหม่ โอ๊ยใจสู่... ก็แม่นครู... ก็แม่นครู...หน่อม

โอ๊ยคันโอยแล้ว... แม่นนั่งทน... แม่นนั่งทน... หน่อม

ละคิดเบิ่งแนคันฝนตกจ่นจ่น หลังคาหั่วกะยืนหนาว มือผัดซาวดึงมาต่อเติมอัดไว้ หลังคามุงใบไม้ใบตองกุงกับใบซาด คันดนไปขาดหวิ่นรินย้อยดอกหมู่ฝน ยามแดดฮ้อนแสงส่องมาตามฮู ครูกะทนเคิกตัดต่อไปให้มันม่ม สมกับคำคนเอิ่นครูเอ๊ยดุเด่น ครูคนเดียวต่อสู้ซาวบ้านได้ซ่อยกัน สอนได้ทั้งสี่ซั่นลำบากกะใจจิต ผิดกับครูหลายคน... บ่อนเจริญไปหน้า เงินเดือนมาบ่พอใซ่เดินทางไกลแสนลำบาก ขอขึ้นขั่นกะบ่ได้ใจสู่ดอกต่อไป ผู้เพิ่นได้ขั่นแล่นเลี่ยนปี กะเพราะมีเส่นดีสายกว้าง ซาโตหยังจักสิหาไผซ่วย แนวครูอยู่ในป่า ครูบ้านนอกห่างก้ำเมืองนั่นดอกห่างไกล... สิไปไสกะบ่ได้ สิผัดเปลี่ยนกับไผ นอกจากถึงวันหยุดอาทิตย์ไปจังโงบ้าน จังได้ไปนอนค้างเฮือนซานกับแม่ วันจันทร์ตื่นแต่เซ่าเอาข้าวใส่กระเป๋า มอเตอร์ไซค์แล่นดั้นหลายโยชน์กิโลเมตร ตาเว็นสูงแดดเผาหนังหน้า แสนโสกาทนสู้คุณครูบ้านนอก ปากบ่ออกอาซีพโตอยู่นี่ทนสู้ดอกต่อไป คันสิไปจ่ายซื่อค้าต่างทางไกล จักสิเอาเงินไสจ่ายของมาค้า คันสิลากะผัดเบิดทางสู้แนวเรียนครูมาตลอด คิดฮอดเด๊คิดฮอดเด็กน้อยน้อย สิคอยถ่าตั้งแต่ครู คันว่าซุ่กะหายากบ่ทันมี หาสตรีสิมาครอง... เฮ็ดจังใด๋สิหาได้ สิหาไผมาเว่า เขาบ่เอาว่าโตต่ำ หน้าดำดำเงินเดือนกะผัดแห่งหน่อยหน่อย กำข่อยดอกอีหลี... มันหักเป็นจังซี่ชีวิตของครู อดทนดูพร่ำสอนเด็กน้อย แม่นบ่รวยกะทนได้เอาดวงใจเป็นธูป มือสิบนิ่วนบไหว้มาลาก้านขั่นแบ่งบาน สอนให้คนเป็นบ้านนักปราชญ์บัณฑิต สอนให้คนมีความคิดกะแม่นครูจำไว้ ครูครูนี่แสนดีโลกประเสริฐ บ่มีครูคนกะโง่บ่ฮู้ หัวปู้ขั่นหย่อมเบา พวกหมู่เจ้าอย่าดูถูกคุณครู สอนบุตรหลานกะแม่นครูทั้งนั่น อย่าสิถือเป็นซั่นเด้อครูขั่นทุกหมู่ อยู่ในกรุงหรือบ้านนอกหมู่นั่นกะครูแท้ว่าดั่งกัน อย่าเลือกซั่นวรรณะหรือศักดิ์ศรี ให้คุณครูเห็นความงาม... ซู่กันขั่นปองไว้ คันเด็กสิไปหน้าเจริญดีเจ้ากล้าเก่ง อาศัยครูขั่นทอนี่สิสอนให้... แม่นซู่คน... ความรู้... จังสิมี... จังสิมี... หน่อม

เนื้อกลอนลำเต้ยคู่คิดถึงพี่บ้างไหม หมอลำอัมพร หมอลำเทียมจันทร์

หมอลำอัมพร สาวแม่นคำนาง จังว่าลำทางสั่นหันลงเลยแล้วลำเต้ยนี่กะจังม่วน สีนวล นวล นี่ผู้จังน้อง มาลำร้องใส่แคน สุดสะแนนนำพี่ สาวคนดีโอ๊ยเจ้ารูปค่อง คนผู้สวยจังน้องมาลำ (รำ) ฟ้อนใส่กัน จังว่าหันทางสั่นโอ๊ยหัวกลอนนี่จ้อนทางล่อง เป็นทำนองโอ๊ยแล้วจังเต้ย เลยหน่าอ่าเลยหัว โอ๊ยนั่นละนา นี่นวลหน่า ละนานี่นวลหน่า โอ๊ยหนาเลาคิงบางเอย โอ๊ยหนาเลาคิงบางเอ่ย

หมอลำเทียมจันทร์ โอ๊ยพี่ชายเอ๊ย โอ๊ยแนเจ้าพี่อัมพร พอแต่มานี่แม่นเห็นหน่าซายงามพี่เจ้าลอยเด่น ผู้จันทร์วันเพ็ญนี่แม่นรูปโก้ งามแท้นั่นเจ้าส่องไส นี่ว่าจังใด๋เด๊อ้าย ผู้ซายผู้ดีพี่เจ้าซู้เพิ่น นั่นจิตใจเวินกว้างกว้าง มาเห็นอ้ายแม่นผู้สวย เจ้าผู้มวยนี่ผมเทิ่น ผมคืนเจ้าคื่นด้ามปั่น น่ะผู้น้ำมันจันทน์นี่พี่ต้องใซ่ สมัยให้เปลี่ยนแปลง แสนล่ะแพงนางเอาบ่ได้ เด้อล่ะแสนเจ็บใจน้องบ่ได้พี่ มันแสนเต็มคีงนาฏน้องนั่นวอนเกี้ยวพี่บ่เหลียว นั่นละนาคนงามนี่หน่า ผู้คิวเจ้าป่งเป็นวงล่วนค่วน ผู้สวยนวลนวลตาไผ นี่สวยนวลนวลน่ะตาอ้าย

หมอลำอัมพร สาวแม่นคำนาง ขั่นน้องเว้าแม่นจังซั่น กะให้แม่นความสา ย่านบ่เป็นจังว่านี่คำจานี่น้องว่าได้ว่า ย่านบ่เป็นซะน้อว่าจังเว่า ลวงพี่ให้ลุ่มหลง โอ๊ยตอนก่อนลำหมายหมั่น กระสันนำโอ๊ยเจ้าน้อยอ่อน นอนกระฝันนี่คิดอยากได้พะนางน้องว่าจังใด๋ คันพอใจเชิญยิ่ม หวานในในยิ่มหน่อย ให้น้องยิ่มสาน้อน้อยน้อย ตีคิ้วแม่นหมู่ขวัญ นั่นละนาหนี่นวลหน่า ละนานี่นวลหน่า เอ๊าคิ่วเจ้าป่งเป็นวงล่วนค่วน สวยนวลนวลตาเอ๊ย นี่สวยนวลนวลตาเอ่ย

เนื้อกลอนลำชนบทอีสาน-หมอลำฉวีวรรณ ดำเนิน

โอย... โอ๊ย... ฟ้าเอ๊ย... ฟ้าฮ้องค่อยทางดอนแดง ฟ้าโอ่ยเด๊น้อฟ้าฮ้องแฮงทางเมือง...แม้ว สาวหมอลำอยากได้อ้ายบ่แพ้แหล่ว แต่พ่อแม่อ้ายบ่พร้อม บ่ยอมให้อ้ายแต่งงาน...  บ่ยอมให้อ้ายแต่งงาน... โอ๊ย... น้อ

เอ๊ออันนี่ล่ะเพิ่นจังว่าออกพรรษาลาพระเจ้าสิบเอ็ดเพ็งลงล่วง น้ำออกเหมยหยาดหย่อยเย็นจ้อยผ้าห่มนวม นกแจนแวนแจแจฮ้องยามอรุณพ้นฮุ่ง ยูงและหี้นเบิดสิ้นกะบ่มี ลมปี่น้อยพัดปั่นตีฟอง น้ำในหนองละลอกฟองเฟือนฟ่ง บัวบานบ้างในหนองเปื่องแล้วปั่น ผักกะหน่องอีแบ้บานกุ้มตาฝั่งหนอง มองไปหัวนาพุ่นข้าวดอมวยก้มซ็อมซอ รอแต่เกี่ยวสิเกี้ยวหลาวซ่วนเข้าใส่ลาน เห็นกกตาลเทินเท่ออยู่หัวนาควกคาก นกกระจิบกระจาบน้อย... คอยเฝ้าส่องแต่ฮวง กลางคืนเดือนหงายแจ้ง กลางเว็นผัดบ่ส่อง ยามกลางคืนได้ผ่านผ่ายดาวดั่งผัดส่องสี ฝูงนารีกำลังขึ้นชายงามกำลังหนุ่ม พากันถือดอกไม้ ฮวงข้าวแม่นถ่องเถียน... ธูปพร่ำพร้อมสู้วัดบูชาไฟ ประเพณีไทยเฮาตั้งแต่โบราณพุ่น บุญออกพรรษามาถึงแล้ว สังโฆเทศน์โปรด ตีกลองดังตุ้มตั้ม ตุ้มตั้ม คนเฒ่าก็หลั่งไหล จัดแจงไว้ของแจกเทพาน หวังสวรรค์นิรพานซู่คนมวลพร้อม บัดนี้หันมาเว้าคนเฮาได้ห่าวซื่น พากันตื่นตั้งแต่เซ่าคนเฒ่าได้ซื่นบาน จารย์ซาถิ่มไลศีลสิกบวชใหม่ ได้พรรษาหนึ่งถ่อนั่น... อยากลาล่ำว่าหล่วงหนี เหมิดความเพียรศีลสร้างหันมาทางโลกและเพศ สงฆเจ้าสิมาเข้าแม่นสู่โยม ลมหนาวมาพานต้อง บุญกฐินกะเลยฮอด ทำทานเททอดไว้บุญสิหยู่แม่นส่งนำ... กลางคืนฟังลำแล้ว กลางเว็นเมือง่วงต่อ เกี่ยวข้าวดอกะบ่ได้ ไปนอนเทิ่งดอกอยู่เถียง จูงควายตู้นำคันนาปากเป่าปี่ ตักปลาแดกต่วง ต่วง ตำส่มหมากบักกอ กลางเว็นนอลำเต้ยเสียงเลย เลย... เต้ยผู้บ่าว... ใจผู้สาวซ่ำน้อยกับแม่ฮ่างบ่ต่างกัน ปานใด๋น้อสิเห็นหน่าจดหมายมากะไคแน แฟนลางคนบ่อยู่ใกล้ปักษ์ใต้โหลดอยู่ไกล ผู้ลางคนไปหาค้าหาทำงานมิดจี่หลี คันจดหมายกะมิดจ้อย... นั่นคอยแล้ว... อ้ายบ่มา... นั่นคอยแล้ว... อ้ายบ่มา... โอ๊ยนา... โอ๊ย...หน่อ...

เนื้อกลอนลำชมภูมะโรง-หมอลำบุญเพ็ง ไฝผิวชัย[2506]

โอ...ละน้อ...

น้อยเอ๊ยน้อยหล่าเหลี่ยน น้อยเอ๊ยน้อยหล่าเหลี่ยน น้องอยากตายเป็นเทียนให้อ้ายไต้ส่องยุงอยู่ในมุ้ง 

โอ๊ย...น้อ... นวลเอย...

แม่นว่า เว้าถ่อนั่น จังว่าตนนางลำ สิได้เดินไปเล่นคนเดียวออกเที่ยว ไปผู้เดียวเลาะเล่นพอซื่นซืนใจ เขาว่าไปไปทางก้ำบูรพาฟ้าต่ำ มียางดำสี่ต้น ผาซ่อนอคำ ต่อจากนั้นเป็นด่านหินดาล มีสะพานทองแดงแบ่งลงผาซ่อ ไปถึงดอยเขาขั่นเป็นงึมไต้งึ่ม ผู้นั้นมืดอึ้มคึ่มเป็นทึ่มป่าทึม มีใบหลึมใบหลึ่มเป็นทึมโยงยาง มีนางเทพไท้ในหั่นหล่ำแล ต่อจากนั่นไปถึงดอยโลกเด้เป็นแห่งสามแสง เขาระแหงภูดอยมืดบนบังฟ้า เขาระยาตันหน้าเรียงกันเป็นซ่อต่อจากภูกำพร้าไปหั่นบ่ไกล แต่คราวพระบาทไท้ฆ่าแม่มารดา จังได้ทำประทายหินส่งบนหาเจ้า คราวเมื่อบาหินข้าวพระมารดาไปส่ง หลงว่าก่องข้าวน้อยเลยฆ่าแม่ตาย อธิบายพอรู้คนฟังให้จื่อ คือว่าภูหน่วยนี่มีเรื่องแต่หลัง ฉันสิหยุดสิบั้นสารพันไว้ก่อน ยังมีตอนภาคพื้นโบราณเฒ่ากล่าวมา เหลียวไปบูรพาพุ่นภูมะโรงซ่องซ่อ งามแท้นอหม่อมอ้ายนางฟ้าบ่ปาน งามคือแต่มะโรงนางปางก่อน งามคือแต่มะโรงนางปางก่อนพระบาเจียงลูกข่ามาต้านต่าวอม  ผมสีหน้ามะโรงนางใจต่าง นางบ่คิดอย่างได้แนวข่าก่ำดำ นางคันกลั้นใจตายมรณา (ด) ได้วาดรูปไว้กองขึ้นก่อโลง โขงฝั่งนั่นท้าวท่านบาเจียง เห็นว่านางมะโรงเรืองหน่ายแหนงทางนั่น บาคานกลั้นใจตายมรณาด ได้วาดรูปไว้กองขึ้นว่าภู ไผต้องรู้ภูหน่วยบาเจียง เรียงกันเป็นแถวถันละลานลมภูเก้า ติดกับภูส่าเหล้าเขาวงกองไก่ แสนอยากได้นางหล่าว่าตาย ก่อสิเกิดเหตุฮ้ายคราวหน่ายซังกัน ให้เป็นสายสัมพันธ์ฝั่งโขงสองก้ำ คนจึงจำเอาเรื่องนิทานเดิมมาว่า ให้ลำมาแบบนี้ลองโลดขั่นว่าดี สีนาวาเลี้ยงน้องแนหน่า อย่าลืมหน่า

(เรื่องภูมะโรง (โลง) เท่าที่หาอ่านมีหลายสำนวนอยู่ครับ

เนื้อกลอนลำล่องเต้ยสามลำ-หมอลำอ่อนศรี-หมอลำคำภา-หมอลำเคน

โอย... โอ๊ย... น้อ.

หมอลำอ่อนศรี เอาเด้อนางเบิดที่ลำทางสั้นหันยาวแล้วผัดล่อง เบิดแต่ลำล่องแล้วมีเรื่องต่อไป จักได้พรรณนาเรื่องเป็นกลอนย้อนสั่ง คอยถ่าฟังพวกท่านให้จำไว้ใส่ใจ การลำนี้มีมาหลายประเภท สังเกตเห็นทุกซ่วงทรวงฮ้อนคู่ซู่แนว พอแต่บุญเลิกแล้วกะสิสั่งศรัทธา สิขอลาเด้อครับสั่งกันเด้อป้า หลานสิลานวลน้องกองมาลีน้อยอ่อนอ่อน ผมลอนลอนคาดขึ้นคะนิงน้อยอย่าสุมาย ชายสิไกลน้องหล่าลาพะนางไปก่อน ผมลอนลอนคาดขึ้นคะนิงอ้ายแนเด้อ พี่สิไกลกับน้องกองมีเอ๊ยเอิ่นสั่ง เบิดความหวังแล้วถ่อนนี้... สิลาหล่า... ผู้ซูคน... ซั่นดอกว่านาหนานวลหน่า กะหนาเลาคิงบางเอ่ย

หมอลำคำภา จังว่ากะพี่ซายลำ นี่จังแม่นการลำเต้ย ลำทั้งเลยกะแม่นเซิญล่อง ลำเลาะของนี่กะแม่นบ่แล้ว ตนเข้าได้ว่าไป นี่จังแม่นเจ้าไอ้ไต้ โอ๊ยวาทเจ้าใหญ่คือนาย ให้ผู้สาวตายนำ คอบชายจังแม่นคนโก้ คันแม่นรูปบ่โก๋ แต่อยากเทียมคนโก้ แนวโตนั่นขี้ตะเหล่ แนวขี้ล้ายจังแม่นพายเป้ อยากเทียมซ้อนแม่นผู้สวย ได้บ่นานี่นวลหน่า คิ้วกับตาเป็นวงแว่นแคว้น โอ้ยนาเลาแฟนอยู่ไกลเอ๊ย โอยหนาเลาแฟนอยู่ไกลเอ่ย...

หมอลำเคน สาวแม่นคำนาง คันผู้จบจังน้อง ละคันผู้งามแม่นจังน้อง ซังบ่เมือเขตก้ำทางเชียงแตง บ่อนเขาเอานี่ละแม่นตั้งแต่ง ถ้าน้องเมือกิดพุ่น สิเอาซ้างแม่นแต่งนาง อัศจรรย์ใจกุ้งล่ะพุงบ่มีมันซ่างมาใหญ่ อัศจรรย์แต่ของอยู่ใต้ยกขึ้น มีลิ้นนั้นปากบ่เป็น จังว่าหมอลำเคนว่าสิเมือนำน้องทองกะดิงอ้อยอิ่ง หญิงผู้งามล่ะกะแม่นจังซี่ สิเอาอ้ายได้บ่นางซั่นดอกวะนานวลหน่า หอมกลิ่นมาแต่ไกลเอ้ย หอมกลิ่นมาแต่ไกลเอ่ย...

เนื้อกลอนลำทางสั้นหาเมียบ่ถืกใจ-หมอลำเคน ดาเหลา

โอ... โอ๊ละนอ...

เอ๋อล่ะแก้มเอ๊ยแก้มปิ่นวินแก้มน้องปิ่นวิน คันเอาผัวขี้ฝิ่นนั่นมันฮิ่นมันตอง คันเอาผัวขี่ซานี่มันซ้ามันซั่ว ผัวขี่เหล้านี่มันเว้าเสียงดัง ผัวขี่โบกนี่มันโซคคราวเดียว ผัวขี้ไพ่นี่มันได้เสียนำ ผัวทหารการงานเคร่งครัด ผัวตำรวจหาตรวจงานดุ๊ ผัวเป็นครูครานจ๊าคร้านจ้า ผัวพ่อค้านี่คิดเงินร่ำร ผัวพ่อไฮ่น้องสิดำคือกา ผัวพ่อนาน้องสิคือควายตู้ ยามแดดบ่ได้หนยามฝนบ่ได้อยู่แขวนอยู่โฮงฮำ มาเอาผัวหมอคืออ้ายเด้ออุ่น คันอยากสุขสมบูรณ์โก้ฟรีตี่ดาก บ่ให้ทุกข์ให้ยากลำบากตรากตำ ทั้งปากท้องกลอนลำ ทั้งแอวโกยขึ้นหน่ำอยู่บั้มบั้ม

โอ๊ย... น้อ... หล้าเอย... สวยแล้ว...

ละแม่นว่าเด้อนาง จังว่านางเอ้ยนางจังว่าโตของอ้ายมันกะเบิดความหมายยังบ่ทันมีคู่ คันสิเอาเมียครูข้อยกะบ่อยากได้ ย่านเพิ่นอ้างมาใส่เงินเดือนเงินดอน ยามกลางเว็นไปสอนโรงเรียนโรงหรอก ผัดสิบ่ได้ตอกกลางเวี่ยงกลางเว็น มันสิทำให้เอ็นเฮาแข็งกระด้าง คันสิเอาแม่ฮ้างผัดคิดฮอดผู้สาว สิเอาคนขาวผัดเสียดายคนก่ำ สิเอาผู้ต่ำผัดเสียดายผู้สูง เฮ็ดจังใด๋น้อลุงจำเป็นเลยค้าง เอาผู้มีตึกห้างผัดขี้ครานขายของ เอาผู้หัวหยองหยอง ย่านมันเหม็นสาบ แนวน้ำบ่อาบข้อยย่านเหม็นสาบเหม็นกุยเหม็นคาว คันสิเอาผู้สาวเจ็กจีนหินหี่ บัดห่าเฮาซวนสี่ (สี้) ย่านบ่ฮู้ภาษา คันสิเอาซาวนาซาวสวนซาวไฮ่ ข้อยผัดย่านมันไล่ขุดหลักขุดตอ สิเอาคนตาลอดังตันหูหนวก ข้อยย่านมันบ่งวกเฮาเว้าเฮาถาม คนสิเอาคนงามรูปทรงด้องแด้ง ข้อยผัดซังมันแต่งฝีสบแด๊งแด๋ง ซังมันซิ่งมันแยงนำหวีนำแว่น มีแต่แนวบ่แม่นหัวอกหัวใจ คันสิเอาคนไทยผัดบ่อยากข้าวเจ้า ขี้คร้านขูดบักพร้าวแกงส้มแกงหวาน สิเอาคนนมยานซั่งปลายมันหย่อน ซั่งมันอ่อนมันเล่มันแหลว คันสิเอาเมียแกวคร้านตึกสะดุ้ง ซังมันนุ่งกางเกงขายาว บัดเถิงคราวยอขาเปิดก้น มันไปคาแต่ซ่งมันเสียเวลา เอานางเทวดาผมกะขี้คร้านนบ คร้านทำความเคารพ คร้านไหว้คร้านสา สิเอาลูกพญาคร้านออกไปตรวจ ออกไปหาสำรวจท้องถิ่นดินแดน เอาลูกสาวพญาแถนคร้านขึ้นซั่นฟ้า นี่จังแม่นมันซ้าหาคู่หาคีม เอาลูกสาวพระอินทร์คร้านอยู่หอปราสาท นี่จังแม่นมันยากหาคู่นอนนำ คันสิเอาหมอลำย่านฮูมันหมื่น ย่านมันห่าวมัมซื่นหิ่นจี่สีกัน บัดมันฟ้อนมันลำย่านหีมันโหยด ให้พี่ซายขอโทษเด้อหล่าน้องสาว เอากกขาขาวขาวแนวนมใหญ่ใหญ่ ซื้อเอาเสื้อมาใส่เปลืองผ้าเปลืองแพร เอากกขาแปแปบางบางลีบลีบ หีบ่ถ่อไม้หีบพอแต่เป็นวัน บัดเอามือไปคลำถ่อหีจักจั่น จักสิเลือกสิกลั่นเอาผู้จังใด๋ คันสิเอาคนไคผมเปผมป่ง ข้อยกะซังมันโอ่งเหลือเหตุ เหลือโพย สิเอาหีขโมยสี่กันอยู่ป่า ผัดย่านแม่มันด่ากุมฆ่ากุมตี คันสิเอาคนมีคร้ายอยู่ตึกห้าง สิเอาเมียแม่จ้างย่านมันสี่โตตาย คันสินอนนำหลายย่านเกิดฝีหมากม่วง สิเอาคนล่วงคนล่ำคนเลย โตผัดย่านมันซวยแล่นไปนำซู่ คันสิเอาผู้ฮู้เข้าวัดฟังธรรม ผัดขี้คร้านแต่งหน่ำยามไปฟังเทศน์ ย่านมันตายเป็นเปรตเล่นพระเล่นจั๋ว คันสิเอาไทครัวฆ่าขอมปอมปีก นี่กะยากไปอีกนำไฮ่นำสวน กะมีแต่แนวสิกวนหาแลนหาลิ่น สิเอาคนต่างถิ่นแขกมลายู ซังมันบ่กินหมูดังแหลมคือหอก ผ้าคลุมหัวบ่ถอดจักฮ้อนจักหนาว คันสิเอาผู้สาวรูปทรงโก้โก้ เอาผู้นมโจ้โก้ถ่อหมากฟ้าวไพโตมันคิดตกใจยามยอขาแบก คันย่านหัวโตแตกไปฟัดกับนม จังแม่นวุ่นแม่นวนนำเมียนำซู่ เลยสิบ่ได้คู่กลิ้งกล่อมนอนนำ ตกลงเอาหมอลำเถาะน้อวันนี้ เถิงลำเทิงสี่มาเอากันกับพี่ เอาอีหลีสี่จ้ำจังลำฟ้อนใส่กัน สมพอควรซ่วนอ้ายไว้ก่อนถ่อนั่นเอย

เนื้อกลอนลำประวัติลาวเดิม-หมอลำบุญเพ็ง ไฝผิวชัย

โอ่....ละนอ....

แก้มองต่งคันแก้มอ้ายองต่ง ลงไปท่งขี่ตะโหลกหลาย ๆ คันเดือนหงายงาม ๆ น้องโหลดห่ำคะนิง... แต่นำอ้าย

โอย... น้อ.... นวลเอ๋ย...

แม่นว่าฟังเบิ่งก่อน นักปราชญ์อาจารย์ แต่สมัยโบราณเวียงจันทน์ล้านซ้าง พวกลาวยังตกค้างเป็นซาติตาขาว ตั้งแต่พญาลาวปกครองแต่ปู่ ลาวได้อยู่ด้วยความสุขขา แต่พระวอพระตาสิ้นวงศ์ไสญาติ ลาวเป็นชาติหนองบัวลุมภู ให้พากันคิดดูลาวเดิมแต่เก่า เหล้าก็กินพอเหล้า ซากะสูบพอซา ยากะกินพอยาจนไหง่กิ่นกิ่น หมู่ทางสูบยาฝิ่น กินเหล้าเป็นสาย บ่มีเจ้ามีนายจับกุมคุมโทษ บ่มีไผสิโจทก์โจทก์กี่สีไฟ มักอยากซ้ากะให้ค่อยเดินไป มักอยากไวกะให้พากันแล่น ความใด๋แม่นกะอย่าให้มันผิด พญาลาวเฮาคิดเปลี่ยนแปลงมาใซ้ ความตกพ่อไฮ่ให้พอไฮ่มาจา ความตกพ่อนาให้พ่อนามาเว้า ตกผู้เฒ่าให้ผู้เฒ่าพิจารณา ตกญาครูญาซามอบให้ถุงให้พระ ความตกป่ามอบให้ซ้างให้เสือ ความตกเฮือตกแพมอบให้พายให้ถ่อ บ่แม่นคิดหม่อหม่อ ตื้นตื้น เบาเบา ตั้งแต่พญาลาวเวียงจันทน์ล้านซ้าง บ่ได้เฮ็ดได้สร้างหยังถ่อหัวเหา เงินค่าไฮ่กะบ่ได้เว้าหา เงินค่านากะบ่ได้เว้าฮอด คันว่าค่าสินสอดผู้ละสองสามไพ บ่ซ่างได้ร่ำไรคือคนเดี๋ยวนี้ บ่ได้กดได้ขี่ลูกลูกหลานหลาน คันว่าค่าเสียการปีละสองสามลาด บ่ซ่างมีเงินบาทใบสิบใบซาว ตั้งแต่พญาลาวสมัยเงินหมากค้อ บ่มีผู้ขี่ส่อดูหมิ่นนินทา เพิ่นให้สืบฮอยตาเพิ่นให้ว่าฮอยปู่ ยูท่างพากันอยู่ด้วยความสุขขี โทษพอตีเพิ่นกะบอกให้ด่า โทษพอฆ่าเพิ่นกะบอกให้ตี เจ้ากะเจ้าอีหลีนายกะนายแท้แท้ แม่นคักแม่นแนเจ้าเก่านายเดิม บ่หาเพิ่มหาเติมไผผิดไผพลาด มันบ่มีคำยากพวกปวงประซา กุ้งกะโตท่อขา ปลาซิวคามองแปด คันปลาแตบคามองคามัน สิไปยากอีหยังของกินของอยู่ ยูท่างพากันอยู่ล้านเก่าลาวเดิม บ่ซั่งได้เสียเงินค่านาค่าไฮ่ ยูท่างทั้งกินต้มไก่กับเหล้าสุรา สีนาวาเลี้ยงน้องแนหน่า นาอ้ายหน่า...

ขอบคุณ คุณใต้ดินเหนือฟ้า ยังมีอาคม (FB) ที่ช่วยแก้ไขนะครับผม