ฟังลำ
โอ...ละน้อ...
น้อยเอ๊ยน้อยหล่าเหลี่ยน น้อยเอ๊ยน้อยหล่าเหลี่ยน น้องอยากตายเป็นเทียนให้อ้ายไต้ส่องยุงอยู่ในมุ้ง
โอ๊ย...น้อ... นวลเอย...
แม่นว่า เว้าถ่อนั่น จังว่าตนนางลำ สิได้เดินไปเล่นคนเดียวออกเที่ยว ไปผู้เดียวเลาะเล่นพอซื่นซืนใจ เขาว่าไปไปทางก้ำบูรพาฟ้าต่ำ มียางดำสี่ต้น ผาซ่อนอคำ ต่อจากนั้นเป็นด่านหินดาล มีสะพานทองแดงแบ่งลงผาซ่อ ไปถึงดอยเขาขั่นเป็นงึมไต้งึ่ม ผู้นั้นมืดอึ้มคึ่มเป็นทึ่มป่าทึม มีใบหลึมใบหลึ่มเป็นทึมโยงยาง มีนางเทพไท้ในหั่นหล่ำแล ต่อจากนั่นไปถึงดอยโลกเด้เป็นแห่งสามแสง เขาระแหงภูดอยมืดบนบังฟ้า เขาระยาตันหน้าเรียงกันเป็นซ่อต่อจากภูกำพร้าไปหั่นบ่ไกล แต่คราวพระบาทไท้ฆ่าแม่มารดา จังได้ทำประทายหินส่งบนหาเจ้า คราวเมื่อบาหินข้าวพระมารดาไปส่ง หลงว่าก่องข้าวน้อยเลยฆ่าแม่ตาย อธิบายพอรู้คนฟังให้จื่อ คือว่าภูหน่วยนี่มีเรื่องแต่หลัง ฉันสิหยุดสิบั้นสารพันไว้ก่อน ยังมีตอนภาคพื้นโบราณเฒ่ากล่าวมา เหลียวไปบูรพาพุ่นภูมะโรงซ่องซ่อ งามแท้นอหม่อมอ้ายนางฟ้าบ่ปาน งามคือแต่มะโรงนางปางก่อน งามคือแต่มะโรงนางปางก่อนพระบาเจียงลูกข่ามาต้านต่าวอม ผมสีหน้ามะโรงนางใจต่าง นางบ่คิดอย่างได้แนวข่าก่ำดำ นางคันกลั้นใจตายมรณา (ด) ได้วาดรูปไว้กองขึ้นก่อโลง โขงฝั่งนั่นท้าวท่านบาเจียง เห็นว่านางมะโรงเรืองหน่ายแหนงทางนั่น บาคานกลั้นใจตายมรณาด ได้วาดรูปไว้กองขึ้นว่าภู ไผต้องรู้ภูหน่วยบาเจียง เรียงกันเป็นแถวถันละลานลมภูเก้า ติดกับภูส่าเหล้าเขาวงกองไก่ แสนอยากได้นางหล่าว่าตาย ก่อสิเกิดเหตุฮ้ายคราวหน่ายซังกัน ให้เป็นสายสัมพันธ์ฝั่งโขงสองก้ำ คนจึงจำเอาเรื่องนิทานเดิมมาว่า ให้ลำมาแบบนี้ลองโลดขั่นว่าดี สีนาวาเลี้ยงน้องแนหน่า อย่าลืมหน่า
(เรื่องภูมะโรง (โลง) เท่าที่หาอ่านมีหลายสำนวนอยู่ครับ