เนื้อกลอนลำสั้น ขุนทึงเดินดง [Lam Doen Dong ]-หมอลำฉวีวรรณ ดำเนิน



โอ๋ละนอ...

อ่อนอ่อนเอ๋ยแก้มเจ้าอ่อนอ่อน อีนางหลอนมายาม อ้ายโหลดเทื่อละยามทอนี่หน่า... โอยละน้อ... ละนวลเอ๋ย

แม่นว่าเดียวนี้ คันพอคราวสิเดินดงชมป่า อุปมาใส่เรื่องนิทานท่าวข่าวสาร พลัดพรากบ้านคือดั่งขุนทึงไปหาดึงเครือมันอยู่ดงพงด้าว ขุนทึงท่าวลาววนเข้าป่า เก็บรุกขาแสบร้อนนอนซุ่นป่าตอง เสียงนกร้องคือปี่แคนสับ มองดูดาวคันดั่งแสงไฟฟ้า สุริยาว่าลมต้องเสียงลมก้วยกิ่ง ลมพัดติงหง่าไม้คือใค่กวยซอ น้องคิดพ่อภาคเก่ามีเฮือน เดือนดาวใสส่องเงาจวงกั้ง ฟังเสียงร้องสกุณาบินซื่น นกมันบินวึ่นวึ่นมาเข้าเพิ่งบา สัตว์ซั่วซ่าเนื้อปลาเสือสิงห์ สัตว์ซั่วซ่าเนื้อปลาเสือสิงห์ เพิ่นว่างัวกระทิงเมยเลามายอมท่าว สมเพาน้องขุนทึงทิดที่อีนางนีโดดเต้นบาท่าวบ่เหลียว แสนสิบ่จังว่านอได้เกี้ยวอย่าฟ่าวไต่คอนหนี นีเอยนีให้มึงเหลียวมามองส่องบาทางนี้ นางนีไห่ขั่นสมควมบากล่าว บุญบ่สมว่าหน่อท่าวจำให้ห่างหนี อนิจจังว่านอยายี่ ขุนทึงรักนางนีทำให้ห่วงอาวรณ์ โคจรดั้นไปชมจันทร์โคกจั่นเด้อโคกจันทร์ต่อคู่สิดูแล้วกลิ่นหอม กลิ่นหอมสิดูแล้วกลิ่นหอม สีนานวลซ่วนน้องแนหน่าทอนั่นหนา

ลำยาวเต้ยคู่-หมอลำอัมพร-หมอลำเทียมจันทร์




หมอลำอัมพร โอ้... ไม้เอ๊ยไม้ล้มพาดง่า คันบ่มีหยังหล่า ว่าสิลงงามงาม... เอ๊ย... ละหน่าม

เออจังซั่นล่ะนางเอ๊ย จวนจนแล้วลำลงลาเลิกดาวต่ำตกเดี่ยงคล้ายสายฟ้าโหลดแจ่มสี ปักษีฝูงคนเลี้ยงหากินกะโค้งต้าว แสงขาวขาวพ้นขอบฟ้าดาวซ้างกะอ่วยงา กาบวรเสียงแล้วกบแก่งกะฮ้องตืด มืดส่งฝูงเปรตเป้าคนเฒ่ากะเล่าจา พนาฝูงคนเลี้ยงเถียงกันออกกินเงื่อ คนเมือนอนทั้งโฮฮ้องเสียงวึ้นขั้นตื่นเมือ เหลือแต่คนกับบ้านในงานพวกญาพ่อสาวบ่มองซั่งซู้ โตอ้ายกะส่องแนม อดแนน้องนั่นแย้มยิ้มส่งแนเด้อหนู หมู่เขาหนีเมือเหมิดส่วนโตอยู่เทิงฮ้าน สาวนงคราญหนีไกลอ้ายอัมพรลำกะบ่เกี่ยว เหลียวหลังมาสั่งพี่พะนางน้อง จังค่อยไล นวลในใน... เอ๊ย...ล่ะหน่า

หมอลำเทียมจันทร์ โอ่แล้วโอ๊ย... สมควรแล้ว สิต่าวลาเมือ...สมควรแล้วสิต่าวลาเมือ... เอ๊ย... ละหน่าม

แล้วบัดนี้ จังแม่นสมควรแล้ว สาวพะนางว่าสิลาสาแล้วลาเมือเจ้าสาก่อน เบิดแต่ลำทางสั้นสิหันมาเจ้าทางล่อง ชายเอ้ยตนพะนางนาฏน้องสิลาอ้ายนี่ต่าวเมือ ลำทางใด๋หมู่กะลำไปเหมิดแล้ว หลายแนวเบิดทุกอย่าง สาวพะนางนาฏน้องลาแล้วสิอ๊วยลง จนจวนแล้วแนวใด๋ก็หากว่า พี่ซายเอ๊ยสาวพะนางนาฏน้องสิลาอ้ายเจ้าต่าวเมือ ให้เจ้าค่อยอยู่นี่เด้อ... น้อยต่ำเตี้ยนี่ซู้เพิ่นไทไกล อย่าสุไลลืมนางบัดห่างกันน้ออ้าย สองเฮาน้อได้จาเว่านำกันเจ้าความม่วน... จนพะนางนาฏน้องสมควรแล้ว สิต่าวลาลง...เอ๊ย...

หมอลำอัมพร สาวแม่นเทียมจันทร์ ขั่นผู้จบจั่งน้อง คันผู้งามจังน้อง เฮ็ดจังใด๋นี่มันกะคล่อง ขั่นขี้ล่ายจังอ้าย แถนปั้นแม่นหล่อมา แถมแถนเมาเหล้า ตั้งเตานี่ละกะแม่นบ่เที่ยง หม่อกะหม่อฮั่วก้น คนอ้ายจังบ่งาม ขั่นผู้จบจั่งน้อง สีนวลนวลเจ้าทางอุ่น โอ้ยแก้มจุ่นปุ่นนี่เจ้าจังน้องนางหล่าแม่นผู้สวย นั่นละนานี่นวลหน่า ละนานี่นวลหน่า โอ้ยหนาเลาคิงบางเอ๊ย โอ๊ยหนาเลาคิงบางเอ่ย...

หมอลำเทียมจันทร์ โอ๊ยพี่ชายเอ่ย โอ้ยเจ้าพี่ซายเอ๊ย นี่บ่จบผู้ปานใด๋แหล่ว บ่งามผู้ปานใด๋แหล่ว นั่นหูตามีขั่นให้พี่เบิ่ง มันบ่เหลื่อมจังไหมนี่มันบ่ใสนี่แม่นจังแก้ว ซายโก้นั่นให้เบิ่งเอา พอมาเจอคนโก้ พี่งามเบิดโตผู้เจ้าของพี่ มักอีหลีโอ้ยทั้งอยากได้ อยากหัวไห้กะท่อกัน เจ้าผู้จังเพ็งแจ้ง โอ้แสงนี่งามซะซ้อน เป็นตาออนซอนนี่แม่นอยากได้ ไปให้นี่แม่เฮ็ดเขย นั่นละนาคนงามนี่หน่า คิ้วกงเป็นวงล่วนค่วน สวยนวลนวลตาเอ๊ย สาวนวลนัยน์ตาเอ่ย

หมอลำอัมพร สาวแม่นคำนาง ขั่นน้องเว่าโอ้ยแม่นจังซั่น กะให้แม่นความซา นี่ย่านบ่เป็นนี่จังว่า คำจาที่น้องว่าได้ว่า นี่ย่านบ่เป็นนี่แม่นจังเว่า สิลวงพี่ให้หลุ่มหลง โอ้ยตอนพรลำหมายหมั่น นี่กะสันนำโอ้ยเจ้าน้อยอ่อน นอนกะฝันนี่คิดอยากได้ พะนางน้องผู้เดียว เจ้าผู้เขียวคือน้อง คนงามงามนี่เจ้าคืออุ่น โอ้ยแก้วจุ่นปุ่นนี่ว่าผู้ว่ะจังน้อง ทองก้อนต่อนสะแหน นั่นอกสิเพนำน้อง คิดฮอดแต่นวลนาง ฟ้าฮ้องป้างนั่นพี่กะจ่ม หนาวลมลมนี่พัดจ้อยจ้อย คิดเห็นน้อยจ้าวจ้าว นี่หนาวสะบั้นนี่แม่นสั่นสาย โอ๊ยนั่นละนานี่นวลหน่า ละนานี่นวลหน่า โอ๊ยนาเลาคิงกลมเอ๊ย โอ๊ยหนาเลาคิงกลมเอ่ย...

เนื้อกลอนลำเต้ยไฟเย็น-กลอนลำต่อต้านคอมมิวนิสต์ [2508]



อ๊าวพ่อแม่เอ๊ยให้พากันระลึกไว้ไฟใหญ่คอมมิวนิสต์ มันนั่นเป็นคนคิดก่อกวนเมืองบ้าน เฮาต้องพากันต้านระวัยไฟอันนิดนอย ไฟเห็นเย็นเห็นเล็กน้อย มันสิไหม้แม่นเมื่อลุน

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ละนาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นแม่นบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ละนาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น เราชาวไทยขอให้ระวังไฟเย็น อย่าได้เห็นเพียงเล็กน้อยมันจะคอยลามไป จะลุกไหม้พี่น้องเอย จะลุกไหม้พี่น้องเอย เฮามาพากันต้าน ตัดไฟนั่นไว้สาก่อน มันสิฮ้อนเมื่อหน้า เผาสิ้นสิบ่ยัง นั่นนาพี่นาพี่นวลหน่า ละนาพี่นวลหน่า ให้ชาวไทยเจริญเอ้ย

เนื้อกลอนลำชีวิตครูบ้านนอก-หมอลำฉวีวรรณ ดำเนิน



โอ๊ย... ชีวิตคนเฮานี่อุปมาคือเรือจ้างแนวเป็นครูบ้านนอก แดดบ่หนฝนบ่ย่าน แล้วงานยุ่งอยู่บ่เซา ฉวีวรรณขอเว่าชีวิตครูบ้านนอก บอกความจริงให้เพิ่นฮู้ ว่าครูนี่แม่นต่อทน... แม่นต่อทน... หน่อม

อันนี่เพิ่นจังว่าการศึกษาบ่ทันแล้ว เมืองไทยกำลังเด่น เฮาไปเห็นชาติอื่น ๆ การศึกษาล่วงล่ำเกินก้าวขั่นล่วงไกล เฮาจังได้เร่งรัดจัดการ ให้ลูกหลานของไทย... เด่นดีทันไว้ ประเทศใด๋ก็คงตั้งกองทุนศึกษาชาติ ให้ฉลาดแก่กล้าเทียมหน้าดอกซู่ทาง รัฐบาลจังได้ครูใหม่ออกไปสอน ของกระทรวงศึกษาสู่ประซาซนเซื้อ การศึกษาให้ทันได้ทางไกลอยู่ในป่า ชนบทหมู่บ้านกะไปพร้อมว่าซู่ทาง ครูเลยเป็นเรือจ้างลงนาวาลอยส่ง จุดประสงค์คือออกให้พวกหมู่เจ้าดีได้เจ้าส่วนดี ความทุกข์มีหมื่นซั่นกล้ากลั้นอดทนเอา ทรมารปานใด๋กะบ่ถอยครูท่าน เพราะทางการหมายตั้งรอฟังแต่คำสั่ง รอฟังแต่มื่อสิย่ายสิไปยั่งอยู่บ่อนใด๋... ลางครูได้อยู่ใกล้ไฟสว่างกะพอดี น้ำกะมีบ่ขาดเขินพอใซ่ ความเจริญมีพร้อมโรงเรียนดีสมประกอบ อาคารแหน่นอึ้งตึ้ง สนามโก้ขั่นโอ๊โถง โรงเรียนนั่นอยู่ในป่าแสนกันดาร อดสงสารคุณครู... ผู้อยู่ไกลทางเวิ้ง โรงเรียนฮ้างทางการบ่ทันซ่อย งบประมาณออกบ่ได้ ของใซ่กะบ่มี แต่บัญชีเด็กน้อยทางอำเภอกะบ่จ่าย โรงเรียนผัดแฮ่งฮ่างฮ่าง ฝาแอ้มเจ้าป๊องแปว ทางสนามกะบ่ได้มีแต่ป่าหนามแท่งกกกะยอม ครูต้องลงมือถาง ตากฝนกะทนกลั้น คุณครูอดทนกลั้นดุดันฟันผ่า สอนวิชากะผ่องนั่น ทั้งซ้ำแม่นผู้เดียว เด็กนักเรียนสี่ซั่นสอนบ่ทั่วเถิงกัน จักสิหันไปไสใส่ตารางเรียนไว้ บ่มีไผมาซ่วย เกินรวยสาบักใหญ่ กับทั้งสอนกับทั้งถางป่าใหม่ โอ๊ยใจสู่... ก็แม่นครู... ก็แม่นครู...หน่อม

โอ๊ยคันโอยแล้ว... แม่นนั่งทน... แม่นนั่งทน... หน่อม

ละคิดเบิ่งแนคันฝนตกจ่นจ่น หลังคาหั่วกะยืนหนาว มือผัดซาวดึงมาต่อเติมอัดไว้ หลังคามุงใบไม้ใบตองกุงกับใบซาด คันดนไปขาดหวิ่นรินย้อยดอกหมู่ฝน ยามแดดฮ้อนแสงส่องมาตามฮู ครูกะทนเคิกตัดต่อไปให้มันม่ม สมกับคำคนเอิ่นครูเอ๊ยดุเด่น ครูคนเดียวต่อสู้ซาวบ้านได้ซ่อยกัน สอนได้ทั้งสี่ซั่นลำบากกะใจจิต ผิดกับครูหลายคน... บ่อนเจริญไปหน้า เงินเดือนมาบ่พอใซ่เดินทางไกลแสนลำบาก ขอขึ้นขั่นกะบ่ได้ใจสู่ดอกต่อไป ผู้เพิ่นได้ขั่นแล่นเลี่ยนปี กะเพราะมีเส่นดีสายกว้าง ซาโตหยังจักสิหาไผซ่วย แนวครูอยู่ในป่า ครูบ้านนอกห่างก้ำเมืองนั่นดอกห่างไกล... สิไปไสกะบ่ได้ สิผัดเปลี่ยนกับไผ นอกจากถึงวันหยุดอาทิตย์ไปจังโงบ้าน จังได้ไปนอนค้างเฮือนซานกับแม่ วันจันทร์ตื่นแต่เซ่าเอาข้าวใส่กระเป๋า มอเตอร์ไซค์แล่นดั้นหลายโยชน์กิโลเมตร ตาเว็นสูงแดดเผาหนังหน้า แสนโสกาทนสู้คุณครูบ้านนอก ปากบ่ออกอาซีพโตอยู่นี่ทนสู้ดอกต่อไป คันสิไปจ่ายซื่อค้าต่างทางไกล จักสิเอาเงินไสจ่ายของมาค้า คันสิลากะผัดเบิดทางสู้แนวเรียนครูมาตลอด คิดฮอดเด๊คิดฮอดเด็กน้อยน้อย สิคอยถ่าตั้งแต่ครู คันว่าซุ่กะหายากบ่ทันมี หาสตรีสิมาครอง... เฮ็ดจังใด๋สิหาได้ สิหาไผมาเว่า เขาบ่เอาว่าโตต่ำ หน้าดำดำเงินเดือนกะผัดแห่งหน่อยหน่อย กำข่อยดอกอีหลี... มันหักเป็นจังซี่ชีวิตของครู อดทนดูพร่ำสอนเด็กน้อย แม่นบ่รวยกะทนได้เอาดวงใจเป็นธูป มือสิบนิ่วนบไหว้มาลาก้านขั่นแบ่งบาน สอนให้คนเป็นบ้านนักปราชญ์บัณฑิต สอนให้คนมีความคิดกะแม่นครูจำไว้ ครูครูนี่แสนดีโลกประเสริฐ บ่มีครูคนกะโง่บ่ฮู้ หัวปู้ขั่นหย่อมเบา พวกหมู่เจ้าอย่าดูถูกคุณครู สอนบุตรหลานกะแม่นครูทั้งนั่น อย่าสิถือเป็นซั่นเด้อครูขั่นทุกหมู่ อยู่ในกรุงหรือบ้านนอกหมู่นั่นกะครูแท้ว่าดั่งกัน อย่าเลือกซั่นวรรณะหรือศักดิ์ศรี ให้คุณครูเห็นความงาม... ซู่กันขั่นปองไว้ คันเด็กสิไปหน้าเจริญดีเจ้ากล้าเก่ง อาศัยครูขั่นทอนี่สิสอนให้... แม่นซู่คน... ความรู้... จังสิมี... จังสิมี... หน่อม

เนื้อกลอนลำเต้ยคู่คิดถึงพี่บ้างไหม หมอลำอัมพร หมอลำเทียมจันทร์




หมอลำอัมพร สาวแม่นคำนาง จังว่าลำทางสั่นหันลงเลยแล้วลำเต้ยนี่กะจังม่วน สีนวล นวล นี่ผู้จังน้อง มาลำร้องใส่แคน สุดสะแนนนำพี่ สาวคนดีโอ๊ยเจ้ารูปค่อง คนผู้สวยจังน้องมาลำ (รำ) ฟ้อนใส่กัน จังว่าหันทางสั่นโอ๊ยหัวกลอนนี่จ้อนทางล่อง เป็นทำนองโอ๊ยแล้วจังเต้ย เลยหน่าอ่าเลยหัว โอ๊ยนั่นละนา นี่นวลหน่า ละนานี่นวลหน่า โอ๊ยหนาเลาคิงบางเอย โอ๊ยหนาเลาคิงบางเอ่ย

หมอลำเทียมจันทร์ โอ๊ยพี่ชายเอ๊ย โอ๊ยแนเจ้าพี่อัมพร พอแต่มานี่แม่นเห็นหน่าซายงามพี่เจ้าลอยเด่น ผู้จันทร์วันเพ็ญนี่แม่นรูปโก้ งามแท้นั่นเจ้าส่องไส นี่ว่าจังใด๋เด๊อ้าย ผู้ซายผู้ดีพี่เจ้าซู้เพิ่น นั่นจิตใจเวินกว้างกว้าง มาเห็นอ้ายแม่นผู้สวย เจ้าผู้มวยนี่ผมเทิ่น ผมคืนเจ้าคื่นด้ามปั่น น่ะผู้น้ำมันจันทน์นี่พี่ต้องใซ่ สมัยให้เปลี่ยนแปลง แสนล่ะแพงนางเอาบ่ได้ เด้อล่ะแสนเจ็บใจน้องบ่ได้พี่ มันแสนเต็มคีงนาฏน้องนั่นวอนเกี้ยวพี่บ่เหลียว นั่นละนาคนงามนี่หน่า ผู้คิวเจ้าป่งเป็นวงล่วนค่วน ผู้สวยนวลนวลตาไผ นี่สวยนวลนวลน่ะตาอ้าย

หมอลำอัมพร สาวแม่นคำนาง ขั่นน้องเว้าแม่นจังซั่น กะให้แม่นความสา ย่านบ่เป็นจังว่านี่คำจานี่น้องว่าได้ว่า ย่านบ่เป็นซะน้อว่าจังเว่า ลวงพี่ให้ลุ่มหลง โอ๊ยตอนก่อนลำหมายหมั่น กระสันนำโอ๊ยเจ้าน้อยอ่อน นอนกระฝันนี่คิดอยากได้พะนางน้องว่าจังใด๋ คันพอใจเชิญยิ่ม หวานในในยิ่มหน่อย ให้น้องยิ่มสาน้อน้อยน้อย ตีคิ้วแม่นหมู่ขวัญ นั่นละนาหนี่นวลหน่า ละนานี่นวลหน่า เอ๊าคิ่วเจ้าป่งเป็นวงล่วนค่วน สวยนวลนวลตาเอ๊ย นี่สวยนวลนวลตาเอ่ย

เนื้อกลอนลำชนบทอีสาน-หมอลำฉวีวรรณ ดำเนิน



โอย... โอ๊ย... ฟ้าเอ๊ย... ฟ้าฮ้องค่อยทางดอนแดง ฟ้าโอ่ยเด๊น้อฟ้าฮ้องแฮงทางเมือง...แม้ว สาวหมอลำอยากได้อ้ายบ่แพ้แหล่ว แต่พ่อแม่อ้ายบ่พร้อม บ่ยอมให้อ้ายแต่งงาน...  บ่ยอมให้อ้ายแต่งงาน... โอ๊ย... น้อ

เอ๊ออันนี่ล่ะเพิ่นจังว่าออกพรรษาลาพระเจ้าสิบเอ็ดเพ็งลงล่วง น้ำออกเหมยหยาดหย่อยเย็นจ้อยผ้าห่มนวม นกแจนแวนแจแจฮ้องยามอรุณพ้นฮุ่ง ยูงและหี้นเบิดสิ้นกะบ่มี ลมปี่น้อยพัดปั่นตีฟอง น้ำในหนองละลอกฟองเฟือนฟ่ง บัวบานบ้างในหนองเปื่องแล้วปั่น ผักกะหน่องอีแบ้บานกุ้มตาฝั่งหนอง มองไปหัวนาพุ่นข้าวดอมวยก้มซ็อมซอ รอแต่เกี่ยวสิเกี้ยวหลาวซ่วนเข้าใส่ลาน เห็นกกตาลเทินเท่ออยู่หัวนาควกคาก นกกระจิบกระจาบน้อย... คอยเฝ้าส่องแต่ฮวง กลางคืนเดือนหงายแจ้ง กลางเว็นผัดบ่ส่อง ยามกลางคืนได้ผ่านผ่ายดาวดั่งผัดส่องสี ฝูงนารีกำลังขึ้นชายงามกำลังหนุ่ม พากันถือดอกไม้ ฮวงข้าวแม่นถ่องเถียน... ธูปพร่ำพร้อมสู้วัดบูชาไฟ ประเพณีไทยเฮาตั้งแต่โบราณพุ่น บุญออกพรรษามาถึงแล้ว สังโฆเทศน์โปรด ตีกลองดังตุ้มตั้ม ตุ้มตั้ม คนเฒ่าก็หลั่งไหล จัดแจงไว้ของแจกเทพาน หวังสวรรค์นิรพานซู่คนมวลพร้อม บัดนี้หันมาเว้าคนเฮาได้ห่าวซื่น พากันตื่นตั้งแต่เซ่าคนเฒ่าได้ซื่นบาน จารย์ซาถิ่มไลศีลสิกบวชใหม่ ได้พรรษาหนึ่งถ่อนั่น... อยากลาล่ำว่าหล่วงหนี เหมิดความเพียรศีลสร้างหันมาทางโลกและเพศ สงฆเจ้าสิมาเข้าแม่นสู่โยม ลมหนาวมาพานต้อง บุญกฐินกะเลยฮอด ทำทานเททอดไว้บุญสิหยู่แม่นส่งนำ... กลางคืนฟังลำแล้ว กลางเว็นเมือง่วงต่อ เกี่ยวข้าวดอกะบ่ได้ ไปนอนเทิ่งดอกอยู่เถียง จูงควายตู้นำคันนาปากเป่าปี่ ตักปลาแดกต่วง ต่วง ตำส่มหมากบักกอ กลางเว็นนอลำเต้ยเสียงเลย เลย... เต้ยผู้บ่าว... ใจผู้สาวซ่ำน้อยกับแม่ฮ่างบ่ต่างกัน ปานใด๋น้อสิเห็นหน่าจดหมายมากะไคแน แฟนลางคนบ่อยู่ใกล้ปักษ์ใต้โหลดอยู่ไกล ผู้ลางคนไปหาค้าหาทำงานมิดจี่หลี คันจดหมายกะมิดจ้อย... นั่นคอยแล้ว... อ้ายบ่มา... นั่นคอยแล้ว... อ้ายบ่มา... โอ๊ยนา... โอ๊ย...หน่อ...

เนื้อกลอนลำชมภูมะโรง-หมอลำบุญเพ็ง ไฝผิวชัย[2506]



โอ...ละน้อ...
น้อยเอ๊ยน้อยหล่าเหลี่ยน น้อยเอ๊ยน้อยหล่าเหลี่ยน น้องอยากตายเป็นเทียนให้อ้ายไต้ส่องยุงอยู่ในมุ้ง 
โอ๊ย...น้อ... นวลเอย...

แม่นว่า เว้าถ่อนั่น จังว่าตนนางลำ สิได้เดินไปเล่นคนเดียวออกเที่ยว ไปผู้เดียวเลาะเล่นพอซื่นซืนใจ เขาว่าไปไปทางก้ำบูรพาฟ้าต่ำ มียางดำสี่ต้น ผาซ่อนอคำ ต่อจากนั้นเป็นด่านหินดาล มีสะพานทองแดงแบ่งลงผาซ่อ ไปถึงดอยเขาขั่นเป็นงึมไต้งึ่ม ผู้นั้นมืดอึ้มคึ่มเป็นทึ่มป่าทึม มีใบหลึมใบหลึ่มเป็นทึมโยงยาง มีนางเทพไท้ในหั่นหล่ำแล ต่อจากนั่นไปถึงดอยโลกเด้เป็นแห่งสามแสง เขาระแหงภูดอยมืดบนบังฟ้า เขาระยาตันหน้าเรียงกันเป็นซ่อต่อจากภูกำพร้าไปหั่นบ่ไกล แต่คราวพระบาทไท้ฆ่าแม่มารดา จังได้ทำประทายหินส่งบนหาเจ้า คราวเมื่อบาหินข้าวพระมารดาไปส่ง หลงว่าก่องข้าวน้อยเลยฆ่าแม่ตาย อธิบายพอรู้คนฟังให้จื่อ คือว่าภูหน่วยนี่มีเรื่องแต่หลัง ฉันสิหยุดสิบั้นสารพันไว้ก่อน ยังมีตอนภาคพื้นโบราณเฒ่ากล่าวมา เหลียวไปบูรพาพุ่นภูมะโรงซ่องซ่อ งามแท้นอหม่อมอ้ายนางฟ้าบ่ปาน งามคือแต่มะโรงนางปางก่อน งามคือแต่มะโรงนางปางก่อนพระบาเจียงลูกข่ามาต้านต่าวอม  ผมสีหน้ามะโรงนางใจต่าง นางบ่คิดอย่างได้แนวข่าก่ำดำ นางคันกลั้นใจตายมรณา (ด) ได้วาดรูปไว้กองขึ้นก่อโลง โขงฝั่งนั่นท้าวท่านบาเจียง เห็นว่านางมะโรงเรืองหน่ายแหนงทางนั่น บาคานกลั้นใจตายมรณาด ได้วาดรูปไว้กองขึ้นว่าภู ไผต้องรู้ภูหน่วยบาเจียง เรียงกันเป็นแถวถันละลานลมภูเก้า ติดกับภูส่าเหล้าเขาวงกองไก่ แสนอยากได้นางหล่าว่าตาย ก่อสิเกิดเหตุฮ้ายคราวหน่ายซังกัน ให้เป็นสายสัมพันธ์ฝั่งโขงสองก้ำ คนจึงจำเอาเรื่องนิทานเดิมมาว่า ให้ลำมาแบบนี้ลองโลดขั่นว่าดี สีนาวาเลี้ยงน้องแนหน่า อย่าลืมหน่า


(เรื่องภูมะโรง (โลง) เท่าที่หาอ่านมีหลายสำนวนอยู่ครับ


เนื้อกลอนลำล่องเต้ยสามลำ-หมอลำอ่อนศรี-หมอลำคำภา-หมอลำเคน


โอย... โอ๊ย... น้อ.

หมอลำอ่อนศรี เอาเด้อนางเบิดที่ลำทางสั้นหันยาวแล้วผัดล่อง เบิดแต่ลำล่องแล้วมีเรื่องต่อไป จักได้พรรณนาเรื่องเป็นกลอนย้อนสั่ง คอยถ่าฟังพวกท่านให้จำไว้ใส่ใจ การลำนี้มีมาหลายประเภท สังเกตเห็นทุกซ่วงทรวงฮ้อนคู่ซู่แนว พอแต่บุญเลิกแล้วกะสิสั่งศรัทธา สิขอลาเด้อครับสั่งกันเด้อป้า หลานสิลานวลน้องกองมาลีน้อยอ่อนอ่อน ผมลอนลอนคาดขึ้นคะนิงน้อยอย่าสุมาย ชายสิไกลน้องหล่าลาพะนางไปก่อน ผมลอนลอนคาดขึ้นคะนิงอ้ายแนเด้อ พี่สิไกลกับน้องกองมีเอ๊ยเอิ่นสั่ง เบิดความหวังแล้วถ่อนนี้... สิลาหล่า... ผู้ซูคน... ซั่นดอกว่านาหนานวลหน่า กะหนาเลาคิงบางเอ่ย

หมอลำคำภา จังว่ากะพี่ซายลำ นี่จังแม่นการลำเต้ย ลำทั้งเลยกะแม่นเซิญล่อง ลำเลาะของนี่กะแม่นบ่แล้ว ตนเข้าได้ว่าไป นี่จังแม่นเจ้าไอ้ไต้ โอ๊ยวาทเจ้าใหญ่คือนาย ให้ผู้สาวตายนำ คอบชายจังแม่นคนโก้ คันแม่นรูปบ่โก๋ แต่อยากเทียมคนโก้ แนวโตนั่นขี้ตะเหล่ แนวขี้ล้ายจังแม่นพายเป้ อยากเทียมซ้อนแม่นผู้สวย ได้บ่นานี่นวลหน่า คิ้วกับตาเป็นวงแว่นแคว้น โอ้ยนาเลาแฟนอยู่ไกลเอ๊ย โอยหนาเลาแฟนอยู่ไกลเอ่ย...

หมอลำเคน สาวแม่นคำนาง คันผู้จบจังน้อง ละคันผู้งามแม่นจังน้อง ซังบ่เมือเขตก้ำทางเชียงแตง บ่อนเขาเอานี่ละแม่นตั้งแต่ง ถ้าน้องเมือกิดพุ่น สิเอาซ้างแม่นแต่งนาง อัศจรรย์ใจกุ้งล่ะพุงบ่มีมันซ่างมาใหญ่ อัศจรรย์แต่ของอยู่ใต้ยกขึ้น มีลิ้นนั้นปากบ่เป็น จังว่าหมอลำเคนว่าสิเมือนำน้องทองกะดิงอ้อยอิ่ง หญิงผู้งามล่ะกะแม่นจังซี่ สิเอาอ้ายได้บ่นางซั่นดอกวะนานวลหน่า หอมกลิ่นมาแต่ไกลเอ้ย หอมกลิ่นมาแต่ไกลเอ่ย...

เนื้อกลอนลำทางสั้นหาเมียบ่ถืกใจ-หมอลำเคน ดาเหลา



โอ... โอ๊ละนอ...

เอ๋อล่ะแก้มเอ๊ยแก้มปิ่นวินแก้มน้องปิ่นวิน คันเอาผัวขี้ฝิ่นนั่นมันฮิ่นมันตอง คันเอาผัวขี่ซานี่มันซ้ามันซั่ว ผัวขี่เหล้านี่มันเว้าเสียงดัง ผัวขี่โบกนี่มันโซคคราวเดียว ผัวขี้ไพ่นี่มันได้เสียนำ ผัวทหารการงานเคร่งครัด ผัวตำรวจหาตรวจงานดุ๊ ผัวเป็นครูครานจ๊าคร้านจ้า ผัวพ่อค้านี่คิดเงินร่ำร ผัวพ่อไฮ่น้องสิดำคือกา ผัวพ่อนาน้องสิคือควายตู้ ยามแดดบ่ได้หนยามฝนบ่ได้อยู่แขวนอยู่โฮงฮำ มาเอาผัวหมอคืออ้ายเด้ออุ่น คันอยากสุขสมบูรณ์โก้ฟรีตี่ดาก บ่ให้ทุกข์ให้ยากลำบากตรากตำ ทั้งปากท้องกลอนลำ ทั้งแอวโกยขึ้นหน่ำอยู่บั้มบั้ม

โอ๊ย... น้อ... หล้าเอย... สวยแล้ว...

ละแม่นว่าเด้อนาง จังว่านางเอ้ยนางจังว่าโตของอ้ายมันกะเบิดความหมายยังบ่ทันมีคู่ คันสิเอาเมียครูข้อยกะบ่อยากได้ ย่านเพิ่นอ้างมาใส่เงินเดือนเงินดอน ยามกลางเว็นไปสอนโรงเรียนโรงหรอก ผัดสิบ่ได้ตอกกลางเวี่ยงกลางเว็น มันสิทำให้เอ็นเฮาแข็งกระด้าง คันสิเอาแม่ฮ้างผัดคิดฮอดผู้สาว สิเอาคนขาวผัดเสียดายคนก่ำ สิเอาผู้ต่ำผัดเสียดายผู้สูง เฮ็ดจังใด๋น้อลุงจำเป็นเลยค้าง เอาผู้มีตึกห้างผัดขี้ครานขายของ เอาผู้หัวหยองหยอง ย่านมันเหม็นสาบ แนวน้ำบ่อาบข้อยย่านเหม็นสาบเหม็นกุยเหม็นคาว คันสิเอาผู้สาวเจ็กจีนหินหี่ บัดห่าเฮาซวนสี่ (สี้) ย่านบ่ฮู้ภาษา คันสิเอาซาวนาซาวสวนซาวไฮ่ ข้อยผัดย่านมันไล่ขุดหลักขุดตอ สิเอาคนตาลอดังตันหูหนวก ข้อยย่านมันบ่งวกเฮาเว้าเฮาถาม คนสิเอาคนงามรูปทรงด้องแด้ง ข้อยผัดซังมันแต่งฝีสบแด๊งแด๋ง ซังมันซิ่งมันแยงนำหวีนำแว่น มีแต่แนวบ่แม่นหัวอกหัวใจ คันสิเอาคนไทยผัดบ่อยากข้าวเจ้า ขี้คร้านขูดบักพร้าวแกงส้มแกงหวาน สิเอาคนนมยานซั่งปลายมันหย่อน ซั่งมันอ่อนมันเล่มันแหลว คันสิเอาเมียแกวคร้านตึกสะดุ้ง ซังมันนุ่งกางเกงขายาว บัดเถิงคราวยอขาเปิดก้น มันไปคาแต่ซ่งมันเสียเวลา เอานางเทวดาผมกะขี้คร้านนบ คร้านทำความเคารพ คร้านไหว้คร้านสา สิเอาลูกพญาคร้านออกไปตรวจ ออกไปหาสำรวจท้องถิ่นดินแดน เอาลูกสาวพญาแถนคร้านขึ้นซั่นฟ้า นี่จังแม่นมันซ้าหาคู่หาคีม เอาลูกสาวพระอินทร์คร้านอยู่หอปราสาท นี่จังแม่นมันยากหาคู่นอนนำ คันสิเอาหมอลำย่านฮูมันหมื่น ย่านมันห่าวมัมซื่นหิ่นจี่สีกัน บัดมันฟ้อนมันลำย่านหีมันโหยด ให้พี่ซายขอโทษเด้อหล่าน้องสาว เอากกขาขาวขาวแนวนมใหญ่ใหญ่ ซื้อเอาเสื้อมาใส่เปลืองผ้าเปลืองแพร เอากกขาแปแปบางบางลีบลีบ หีบ่ถ่อไม้หีบพอแต่เป็นวัน บัดเอามือไปคลำถ่อหีจักจั่น จักสิเลือกสิกลั่นเอาผู้จังใด๋ คันสิเอาคนไคผมเปผมป่ง ข้อยกะซังมันโอ่งเหลือเหตุ เหลือโพย สิเอาหีขโมยสี่กันอยู่ป่า ผัดย่านแม่มันด่ากุมฆ่ากุมตี คันสิเอาคนมีคร้ายอยู่ตึกห้าง สิเอาเมียแม่จ้างย่านมันสี่โตตาย คันสินอนนำหลายย่านเกิดฝีหมากม่วง สิเอาคนล่วงคนล่ำคนเลย โตผัดย่านมันซวยแล่นไปนำซู่ คันสิเอาผู้ฮู้เข้าวัดฟังธรรม ผัดขี้คร้านแต่งหน่ำยามไปฟังเทศน์ ย่านมันตายเป็นเปรตเล่นพระเล่นจั๋ว คันสิเอาไทครัวฆ่าขอมปอมปีก นี่กะยากไปอีกนำไฮ่นำสวน กะมีแต่แนวสิกวนหาแลนหาลิ่น สิเอาคนต่างถิ่นแขกมลายู ซังมันบ่กินหมูดังแหลมคือหอก ผ้าคลุมหัวบ่ถอดจักฮ้อนจักหนาว คันสิเอาผู้สาวรูปทรงโก้โก้ เอาผู้นมโจ้โก้ถ่อหมากฟ้าวไพโตมันคิดตกใจยามยอขาแบก คันย่านหัวโตแตกไปฟัดกับนม จังแม่นวุ่นแม่นวนนำเมียนำซู่ เลยสิบ่ได้คู่กลิ้งกล่อมนอนนำ ตกลงเอาหมอลำเถาะน้อวันนี้ เถิงลำเทิงสี่มาเอากันกับพี่ เอาอีหลีสี่จ้ำจังลำฟ้อนใส่กัน สมพอควรซ่วนอ้ายไว้ก่อนถ่อนั่นเอย

เนื้อกลอนลำประวัติลาวเดิม-หมอลำบุญเพ็ง ไฝผิวชัย



โอ่....ละนอ....
แก้มองต่งคันแก้มอ้ายองต่ง ลงไปท่งขี่ตะโหลกหลาย ๆ คันเดือนหงายงาม ๆ น้องโหลดห่ำคะนิง... แต่นำอ้าย
โอย... น้อ.... นวลเอ๋ย...
แม่นว่าฟังเบิ่งก่อน นักปราชญ์อาจารย์ แต่สมัยโบราณเวียงจันทน์ล้านซ้าง พวกลาวยังตกค้างเป็นซาติตาขาว ตั้งแต่พญาลาวปกครองแต่ปู่ ลาวได้อยู่ด้วยความสุขขา แต่พระวอพระตาสิ้นวงศ์ไสญาติ ลาวเป็นชาติหนองบัวลุมภู ให้พากันคิดดูลาวเดิมแต่เก่า เหล้าก็กินพอเหล้า ซากะสูบพอซา ยากะกินพอยาจนไหง่กิ่นกิ่น หมู่ทางสูบยาฝิ่น กินเหล้าเป็นสาย บ่มีเจ้ามีนายจับกุมคุมโทษ บ่มีไผสิโจทก์โจทก์กี่สีไฟ มักอยากซ้ากะให้ค่อยเดินไป มักอยากไวกะให้พากันแล่น ความใด๋แม่นกะอย่าให้มันผิด พญาลาวเฮาคิดเปลี่ยนแปลงมาใซ้ ความตกพ่อไฮ่ให้พอไฮ่มาจา ความตกพ่อนาให้พ่อนามาเว้า ตกผู้เฒ่าให้ผู้เฒ่าพิจารณา ตกญาครูญาซามอบให้ถุงให้พระ ความตกป่ามอบให้ซ้างให้เสือ ความตกเฮือตกแพมอบให้พายให้ถ่อ บ่แม่นคิดหม่อหม่อ ตื้นตื้น เบาเบา ตั้งแต่พญาลาวเวียงจันทน์ล้านซ้าง บ่ได้เฮ็ดได้สร้างหยังถ่อหัวเหา เงินค่าไฮ่กะบ่ได้เว้าหา เงินค่านากะบ่ได้เว้าฮอด คันว่าค่าสินสอดผู้ละสองสามไพ บ่ซ่างได้ร่ำไรคือคนเดี๋ยวนี้ บ่ได้กดได้ขี่ลูกลูกหลานหลาน คันว่าค่าเสียการปีละสองสามลาด บ่ซ่างมีเงินบาทใบสิบใบซาว ตั้งแต่พญาลาวสมัยเงินหมากค้อ บ่มีผู้ขี่ส่อดูหมิ่นนินทา เพิ่นให้สืบฮอยตาเพิ่นให้ว่าฮอยปู่ ยูท่างพากันอยู่ด้วยความสุขขี โทษพอตีเพิ่นกะบอกให้ด่า โทษพอฆ่าเพิ่นกะบอกให้ตี เจ้ากะเจ้าอีหลีนายกะนายแท้แท้ แม่นคักแม่นแนเจ้าเก่านายเดิม บ่หาเพิ่มหาเติมไผผิดไผพลาด มันบ่มีคำยากพวกปวงประซา กุ้งกะโตท่อขา ปลาซิวคามองแปด คันปลาแตบคามองคามัน สิไปยากอีหยังของกินของอยู่ ยูท่างพากันอยู่ล้านเก่าลาวเดิม บ่ซั่งได้เสียเงินค่านาค่าไฮ่ ยูท่างทั้งกินต้มไก่กับเหล้าสุรา สีนาวาเลี้ยงน้องแนหน่า นาอ้ายหน่า...

ขอบคุณ คุณใต้ดินเหนือฟ้า ยังมีอาคม (FB) ที่ช่วยแก้ไขนะครับผม

เนื้อลำกลอน จากชู้คู่รัก-หมอลำเคน ดาเหลา




โอ...โอ้...โอม... โอ๋ละนอ... เออ ล่ะสาวบ้านเพิ่นต่างสาวบ้านโต สาวบ้านโตเว้านำพ่อนำแม่ปานกำปั้นฟาดหู เว้านำผู้บ่าวครูบ่จักจาจักจ้าบ่จักค่าจักขา บัดครูฟาดเอาสาผัดมีลูกอ่องล่อง มึงตายบ่... โอย ละน้อ... หล่าเอ๋ย สวยแล้ว...

ล่ะแม่นว่าเด้อนาย จังมาฟังเสียงเว่า นี่เทิงสั่งเทิงลา เมือกะเมือซ้ำซาเมือดีเมือค่อง เมือฮอดฮ่องให้เจ้าโซคเจ้าหมาน ให้พ่องูทำทานโตท่อไม้ไผ่ ให้มันแล่นมาใส่คือสิม่วนปานหยัง ฮอดโสกฮังให้หมานหมากเว่อซันทู่ลู่เท่อเล่อสักเอาสักเอา บัดไปเซาเหงานอนเมื่อยเมื่อย เอาอันนั่นป่อนใส่จังค่อยซื่นมืนตา ให้เจ้าเมือดีซาสายใจน้องแก้ว เมือฮอดแล้วอย่าสุมั่นสุยืนว่าจักสองสามคืนให้เจ้าเป็นบ้า เป็นเพ่อเว่อผ่าว่าหลงแล่นป๋าหี ให้เจ้าพ่อตั้งแต่ของดี ๆ ทั้งยาวเก้าโป้ อันสั่น ๆ ขุ่มหลุ่มให้บุป่าหนีสา ให้มั่นได้มั่นมาแต่แนวอูดหลูด เอามายัดใส่ตูดพอหมกพอใจ พี่อยากฝากทองใบของดีมีน้อย เจ้าสิเมือจากข่อยมื่ออื่นไววา ขอฝากเจ้าแนหนาน้ำแข็งจักก้อน ฝากเอี่ยนอ่อนเมือต้อนผู้สาว คันเจ้าฝากหมากนาวพี่เคนก็สิรับ ฝากกระดองเต่างับบักเคนกะสิถือ ขอฝากหมากคือพือเมือนำได้บ่ ฝากเมือให้อีหน่อเด้อก้อนน้ำแข็ง ส่วนปลาค่อคอแดงฝากเมือให้เจ้า หรือสิให้แม่เฒ่ากะตามซ่างหัวไผ ตอสั่งไพกับค้อนตอกสิ่ว ฝากเมือลิ่วใฮ่หัวพ่อตา ก้อนขี้หมาซู่งู่เซ่าเง้า ฝากเมือให้พ่อเฒ่ากินต่างข้าวหนม หรือพ่อเฒ่าอยากอม หรือแม่เฒ่าอยากอมปันกันคนต่อน ของเมือต้อนมีอยู่อักโข ปลาค่อโดฝากเมือให้เต่า ไม้ค้อนเท่า (ไม้เท้า) ให้ย่าจำสวน ของทั้งมวลมีหลายบ่หยอก ฝากบักกอกเมือต้อนหัวเขอ ฝากสากมองแนเด้อ เมือต้อนหัวล้าน ฝากขี้คร้านเมือต้อนนอนเว็น ล่ะพี่ขอฝากเอ็นเมือต้อนป้าเม่า ข่อยกับเจ้านับมื่อสิไกล ความอาลัยนี่บ่มีผู้ท่อ คิดฮอดเจ้าฟ้าหน่อยังแต่สิตาย เพิ่นอยู่ไสขอคำเบิ่งแน คันญาแม่สิเมือไวไว ให้แนใด๊จักก้อนสองก้อน ห่าล่ะนอนลงหั่นเอาขาซันแป่งแง็ง เอาน้ำแข็งป่อนเข้าทางก้นจ่มมนตร์ เว่าท่อนี่กะอย่าเคียดเด้อคุณ อย่าสูญเด้อน้องกลอนพี่เคนพาว่า บ่ได้บักแบ่งหน่าอภัยให้แก่ฉัน สมพอควร ม่วน ม่วนไว้ก่อนท่อนั่นแหล่ว

เนื้อกลอนลำล่องชีวิตชาวนา - หมอลำฉวีวรรณ ดำเนิน



โอ.... โอ๋ย ฟ้าเอ้ย ฟ้าฮ้องตึ้ง ข้ามเขาพึงไปเชียงใหม่ ตกมาฮอดคลองไผ่ ฟ้าเป็นสีครึ้มๆ หัวใจน้อง ห่วงแต่แฟน ห่วงแต่แฟน... อื้อๆ อือ... โอยละน่า เอออันนี่ละพ่อแม่เอย เมษายนกายไปแล้ว พฤษภาผัดมาต่อ ฝนตกลงจากๆ จ้น ใบหญ้ากะป่งมา พวกชาวนากะเตรียมไว้ทั้งไถกับคราด ฝั้นเชือกไว้สิไถดั้นว่าฮุดนา ฟังเสียงจาคนเฒ่า สูเอยฮอดมื้ออื่น พ่อเฒ่าจ้ำบอกลูกบ้านสิพาเลี้ยงเจ้าปู่ตา ให้สูหาเตรียมไว้เฮือนละโตเอาเด้อไก่ เบิ่งคางไก่คันมันซันที่ลี่ ปีนี้สิบ่ดี คันปีใด๋คางไก่โค้งยาวๆ คือเกี่ยว พ่อเฒ่าจ้ำบอกไว้ปีนั่นจั่งสิดี

มาเต็มทีแต่ผู้นาไกลบ้าน ผัวเมียเดียวเลี้ยงลูก... อ่อน ตื่นขึ้นมาผัวไปก่อน ไปไถนาคราดไว้ถ้าพอได้ละเคิ่งงาน แม่บักหำอยู่บ้านกะฟ้าวตื่นคือกัน เตรียมเอาฟืนมาดังไฟ เป่าฟูทั้งฟู่ เสียงวีไฟควันกุ้มในครัวลุกห่อมๆ กะบองก้อมเขี่ยไว้ เอาน้ำละใส่มวย น้ำฮวดแล้วเอาเข้าหม่ามาซาว สองมือจับหวดมาสุบหม้อ เสียงลูกออๆ ไห้ ไวไวกวยลูกแม่ พอลูกหลับแม่ผัดฟ้าวหาถ้วยข่องจอง ตักปลาแดกใส่ถ้วย เกลือตื่มแถมนำ สิได้ไปนาเซพ่อบักหำไปแล้ว เสียงเฮือนใกล้แซวๆ กะฟ้าวตื่น เอิ้นใส่กันพ่องเว้า... นั้นทังเฒ่า... ผ่องอาเฮ็ม ผ่องอาเฮ็ม... เอย... เฮย... อือม์... อือละน่า...

อันนี่ละพอเมื่อตาวันขึ้นสีมายๆ พอพุมพู่ บ่ากะหาบต่าได้ทั้งฟ่าวละพ่องเดิน มือหนึ่งอุ้มลูกน้อย ฟ่าวเล่งลงนา ผัวกะผัวทังโตกะผัดคอยกินข้าว เสร็จดีแล้ว ลงดำจ้าวไหว่ๆ แขนอู่ลูกน้อยไว้เสียงไห้กะส่างมัน มื้อเนี่ยงคั้นตมอยู่ในนา สวยมายมายแดดเผาทั้งฮ้อน คอบอยากมีนำบ้านชาวนาจั่งหน้าก่ำ หน้าดำๆ แม่นชาวนาเฮ็ดเลี้ยงพวกพี่น้อง คนเฒ่าจั่งเจริญ เผิ่นจั่งเอิ้นว่ากระดูกสันหลัง คันบ่มีชาวนาบ่ได้เป็นเมืองบ้าน พอจากเสร็จดำแล้วตาเว็นเจ้าค่ายค่ำ พ่อบักหำขึ้นเถาะเจ้า... สิดกกล้า แม่นแน่เด้อ แม่นแน่เด้อ.... อือ... อือม์... โอยละน่า

เนื้อกลอนลำเศรษฐกิจ (ผู้แกะตั้งเอง) - หมอลำทองอินทร์ รุ่งเรือง


ตั้งแต่นาที่ 52:30 เป็นต้นไปครับ

โอย... ฟ้าเอ๊ยฟ้าฮ้องแล้ง เศรษฐกิจมันแพงอันแนวแบงค์บ่เป็นค่า ล่ะการครองชีพนานาซ่างมาสูงอยู่เจิ่นเทิ่น... แบงค์... ค่าบ่หลาย น้อล่ะนาย... ละหน่าม

เหลวบาดนี่ โลกคนเฮาสูมื่อนี่ก้าวเข้าสู่ความเจริญเด้อพี่น้อง เกินว่าศิวิไลซ์แฮงผู้แต่งโตโซว์ร่าง ย่างนำทางบ่เห็นหญ้าสิมาคลุมหุ้มห่อ ไผน้อมัวแต่คร้านบ่ทันบ้านดอกอื่นเขา ล่ะฟ่าวแนเด๋อฟ่าวตื่นเดิกเด้อลุกเซ้าหาข้าวใส่ในพุงเด้อพี่น้อง พยุงโตไปตามยุคเมื่อสมัยเจริญแล้ว อย่าสิมัวเมายุ่งนำตัณหามัวมืดโลภโกรธหลงจงหลีกเว้น ให้เอาถิ่มอย่าห่วงหา เด้อพ่อลุงเด้อแม่ป้าให้บอกลูกสอนหลานนี่แหล่ว ฟ่าวขวนขวายหามาเรื่องวิชาดอกความรู้ คันบ่มีความฮู้สิเอาหยังไปสู่เพิ่น สู่กับความเจริญ สู่ความเห็นแก่โต ของคนเฮาสูมื่อนี่ดอกมีล้นดอกอังหลาย ผมขอบอกน้องอ้ายเฮาต้องเพิ่งเด้อโตเองนี่แหล่ว เอาโตไผโตมันสิเพิ่งกันบ่มีได้ จงทำใจให้หนักแน่น อย่าคลอนแคลนเจ้าไหวหวั่น ล่ะเดียวนี่เขาไปเที่ยวฮอดดวงจันทร์ เฮาสิมัวต่ำต้อย ให้มันด้อย... อยู่เฮ็ดหยัง น้อล่ะนาย... ละหน่าม

ท่านใดพอทราบชื่อกลอนนี้แนะนำมาได้เลยนะครับ

เนื้อกลอนลำเต้ยหวานอารมณ์-หมอลำบุญเพ็ง ไฝผิวชัย

โอ่เจ้าพี่หมอลำ จังแม่นพี่ซายลำ สัจจะนั่นผู้ซายนี่นั่นบ่มีทางสิเซื่อ ชาตินี่แนวดอกเดื่อ ล่ะมันบ่บานแม่นนี่อยู่ต้น ตนนางน้องบ่เซื่อคน หมากกาเลาหุ่มก้น นั่นนกยางก่ำนั่นเจ้าคือกา จังสิมีสัจจะและบ่อนผู่ซายแม่นนี่มาเว่า เขาว่าของหวานนั่น นั่นบุญเพ็งนั่นได้เคยผ่าน หวานน้ำตาลน้ำอ้อย หวานจ้อยแม่นบ่ดน บัดหวานลมไซล่อ หวานในคอนั่นบ่มีออก เว่าดอกล็กดอกน้อย จนหม่อยลาแมงนำ นี่นั่นละนานี่นวลหน่า โอ้หอมกลิ่นมาแต่ไกลเอ๊ย หอมกลิ่นมาแต่ไกลเอ่ย

โอ่เจ้าพี่ซายเอ๊ย สัจจะนั่นผู้ซายนี่ นั่นบ่มีทางสิเซื่อ ชาตินี่แนวหมากเดื่อ นั่นว่าบ่แม่นนี่ผู้ต้อง แมลงดั้นนั่นเจ้าอยู่ใน ของใส ๆ แม่นแก้ว ของดำ ๆ นั่นแม่นถ่าน ความสังหารผู้ซาย ตัวะแต่หญิงหลอกล่อ พอให้แม่นละสุม จังว่าตัวะนางหลุ่ม นี่หลงลมล่มก่อนแลน ตัวะนางไปได้ซู่ มาแล้วแม่นบ่เอา นี่ดอกว่านานี่นวลหน่า โอนาเลาคีงบางหนา โอ้หนาเลาคีงบางเอ่ย

โอ่เจ้าพี่ซายเอ๊ย จังแม่พี่หมอลำ เจ้าหักอุปนี่ปาโลกน์เว่า นั่นว่ากระต่ายมีเขา ซางสิสนเคาแปง นั่นว่ามดแดงนั่นนี่มีลิ้น เจ้าหักตัวะกินอ้อย สิป๋าฮอยไว้ให้ตุ่น บุญชูอ้ายหนี่เอ๊ยนางฮู่จักนั่นบ่แพ้แหล่ว หนองเจ้านั่นแม่นแซ่ปอ นางฮู่จักนั่นบ่แพ่แหล่วหนองปอบ่อนเจ้าแซ่ แหว่านลงใส่น้ำ ประสงค์ตั้งนั่นเจ้าต่อปลา สิวบ่คาแหสร้อย อย่าหวังพลอยสิได้ป่น นั่นแม่น้ำมูลบ่อ้น คนแหล่วแม่นบ่เอา นี่นั่นละนานวลหน่า เว่ากันมาว่าสิได้กะบ่ได้ สิหนีไปไทยบ่มาจ้อย

โอ่เจ้าพี่หมอลำ จังแม่่นเมือนำบ่ นั่นเมือนำเจ้าน้องบ่ คันแม่นเมือนำบ่ นั่นเมือนำเจ้าน้องบ่ คันแม่นเมือนำน้องบุญเพ็งนางบ่ให้ย่าง นางสิหาบ่วงคล้องคออ้ายแม่นแก่เมือ นี่นั่นลานานวลหน่า หอมกลิ่นมาอยากดมเด๊ หอมกลิ่นมาอยากดมเด้...เด่

เต้ยแดนลาว-หมอลำทองลือ-หมอลำนาคแก้ว แสนทวีสุข


หมอลำทองลือ โอ๊ยนี่ละแม่นน้อนาง จังว่าหล่านี่ล่ะแม่นคำเอ๊ย จังว่าจาตามเรื่องแดนลาวตั้งแต่เก่า เขตภูเขาหิมาลัย อ่าวเหนือแม่นเฝือข่าง ทางเวียนจันทน์กะละแม่นล้านซ่าง หลวงพระบางเนานั่ง มีกษัตริย์นี่ละแม่นอยู่เฝ่า เป็นเจ้านี่ล่ะแม่นเข้มแข็ง นั่นละนา ละนางหน่า หงส์ลอยเวียนเดือนเอ๊ย

หมอลำนาคแก้ว แน่ละว่าพี่เอ๊ย คันพี่เว่าเจ้าว่าจังซั่น ก็หักแม่นว่าความสา นางสิจาเป็นกลอน ต่อลองเจ้าสองซั่น นางสิพรรณนาเรื่อง เวียงจันทน์ล่ะแต่ชั่นเก่า คราวสมัยว่าแต่เค้า คนเฒ่าล่ะว่ากล่าวมา นับว่าของมีพื้นทวีปถิ่นว่าดินลาว ฝูงหมู่ซาวลาวกาว ส่าวนาว่าตากล้า จังว่างัวควายม้าแนวใดกะได้ปล่อย บ่มีไผได้เลี้ยง เซียงไว้ว่าทุกวัน นั่นล่ะนานวลหน่า หงส์เจ้าลอยบนเอ๊ย หงส์เจ้าลอยบนฟ้า

หมอลำทองลือ โอ้ยนี่ละแม่นน้อนาง จังว่าหล่านี่ละแม่นคำเอ๊ย จังว่าจาตามเรื่อง เวียงจันทน์แต่พ่อแม่ เสียขี้ไหมกับตองเจ้าหลิ่มซี แม่นตีฆ้อน พากันลำกันฟ้อน เฮฮาเต็มตาหล่าง บ่ซ่างเป็นนี่ละแม่นวาทนั่น ซั่งเป็นนี่ละแม่นวาทนี่ คือแท้แม่นแต่หลัง จังว่าหวังใจแท้ เมืองไทยแม่นหลายอย่าง เมืองลาวอยู่ฝั่งนั่น ใจข้าแม่นต่างหลัง นั่นล่ะนาละนางหน่า ดอกนาเลาคิงบางเอ่ย

หมอลำนาคแก้ว แม่ว่าตอนสอง พี่ทองลือแม่นจาแล้ว นาคแก้วนางกะสิว่า สมพอล่ะแม่นมาดว่า เดินหน่าหน่าว่าต่อไป เว่าทางการค้าขาย กะบ่มีเจ้าผู้กล้า ล่อลวงเว่าลวงปด บ่มีไผใจคดใส่กันว่าทั้งเสี้ยว บ่มีการเสิงเสี่ยวนั่นอัฐไพล่ะว่าแบงค์จายมันมีหลายแต่เงินหมากคอบ พอแล้วว่าท่อนี่ นั่นละนานวลหน่า ชู้ยากแต่ใจเอ๊ย บุญบ่เคยมีหน่า

ส่าวนา (สำเนียงจริง ๆ จะอยู่ประมาณเสียงตรี) ก่อร่างสร้างเป็นนาขึ้นมา, บุกเบิกให้เป็นนา
เซียง (ผมหาคำที่ออกเสียงใกล้เคียงไม่ได้ ถ้าพูดสำเนียงไทยก็น่าจะเป็น เสี่ยง) ซ่อน
ใครฟังเป็นอย่างอื่น หรือรู้ว่าศัพท์คำไหนควรจะเป็นคำไหนแนะนำด้วยนะครับ โดยเฉพาะช่วงหลัง ๆ ของหมดลำนาคแก้ว