ฟังลำ
โอ๊ย... ชีวิตคนเฮานี่อุปมาคือเรือจ้างแนวเป็นครูบ้านนอก แดดบ่หนฝนบ่ย่าน แล้วงานยุ่งอยู่บ่เซา ฉวีวรรณขอเว่าชีวิตครูบ้านนอก บอกความจริงให้เพิ่นฮู้ ว่าครูนี่แม่นต่อทน... แม่นต่อทน... หน่อม
อันนี่เพิ่นจังว่าการศึกษาบ่ทันแล้ว เมืองไทยกำลังเด่น เฮาไปเห็นชาติอื่น ๆ การศึกษาล่วงล่ำเกินก้าวขั่นล่วงไกล เฮาจังได้เร่งรัดจัดการ ให้ลูกหลานของไทย... เด่นดีทันไว้ ประเทศใด๋ก็คงตั้งกองทุนศึกษาชาติ ให้ฉลาดแก่กล้าเทียมหน้าดอกซู่ทาง รัฐบาลจังได้ครูใหม่ออกไปสอน ของกระทรวงศึกษาสู่ประซาซนเซื้อ การศึกษาให้ทันได้ทางไกลอยู่ในป่า ชนบทหมู่บ้านกะไปพร้อมว่าซู่ทาง ครูเลยเป็นเรือจ้างลงนาวาลอยส่ง จุดประสงค์คือออกให้พวกหมู่เจ้าดีได้เจ้าส่วนดี ความทุกข์มีหมื่นซั่นกล้ากลั้นอดทนเอา ทรมารปานใด๋กะบ่ถอยครูท่าน เพราะทางการหมายตั้งรอฟังแต่คำสั่ง รอฟังแต่มื่อสิย่ายสิไปยั่งอยู่บ่อนใด๋... ลางครูได้อยู่ใกล้ไฟสว่างกะพอดี น้ำกะมีบ่ขาดเขินพอใซ่ ความเจริญมีพร้อมโรงเรียนดีสมประกอบ อาคารแหน่นอึ้งตึ้ง สนามโก้ขั่นโอ๊โถง โรงเรียนนั่นอยู่ในป่าแสนกันดาร อดสงสารคุณครู... ผู้อยู่ไกลทางเวิ้ง โรงเรียนฮ้างทางการบ่ทันซ่อย งบประมาณออกบ่ได้ ของใซ่กะบ่มี แต่บัญชีเด็กน้อยทางอำเภอกะบ่จ่าย โรงเรียนผัดแฮ่งฮ่างฮ่าง ฝาแอ้มเจ้าป๊องแปว ทางสนามกะบ่ได้มีแต่ป่าหนามแท่งกกกะยอม ครูต้องลงมือถาง ตากฝนกะทนกลั้น คุณครูอดทนกลั้นดุดันฟันผ่า สอนวิชากะผ่องนั่น ทั้งซ้ำแม่นผู้เดียว เด็กนักเรียนสี่ซั่นสอนบ่ทั่วเถิงกัน จักสิหันไปไสใส่ตารางเรียนไว้ บ่มีไผมาซ่วย เกินรวยสาบักใหญ่ กับทั้งสอนกับทั้งถางป่าใหม่ โอ๊ยใจสู่... ก็แม่นครู... ก็แม่นครู...หน่อม
โอ๊ยคันโอยแล้ว... แม่นนั่งทน... แม่นนั่งทน... หน่อม
ละคิดเบิ่งแนคันฝนตกจ่นจ่น หลังคาหั่วกะยืนหนาว มือผัดซาวดึงมาต่อเติมอัดไว้ หลังคามุงใบไม้ใบตองกุงกับใบซาด คันดนไปขาดหวิ่นรินย้อยดอกหมู่ฝน ยามแดดฮ้อนแสงส่องมาตามฮู ครูกะทนเคิกตัดต่อไปให้มันม่ม สมกับคำคนเอิ่นครูเอ๊ยดุเด่น ครูคนเดียวต่อสู้ซาวบ้านได้ซ่อยกัน สอนได้ทั้งสี่ซั่นลำบากกะใจจิต ผิดกับครูหลายคน... บ่อนเจริญไปหน้า เงินเดือนมาบ่พอใซ่เดินทางไกลแสนลำบาก ขอขึ้นขั่นกะบ่ได้ใจสู่ดอกต่อไป ผู้เพิ่นได้ขั่นแล่นเลี่ยนปี กะเพราะมีเส่นดีสายกว้าง ซาโตหยังจักสิหาไผซ่วย แนวครูอยู่ในป่า ครูบ้านนอกห่างก้ำเมืองนั่นดอกห่างไกล... สิไปไสกะบ่ได้ สิผัดเปลี่ยนกับไผ นอกจากถึงวันหยุดอาทิตย์ไปจังโงบ้าน จังได้ไปนอนค้างเฮือนซานกับแม่ วันจันทร์ตื่นแต่เซ่าเอาข้าวใส่กระเป๋า มอเตอร์ไซค์แล่นดั้นหลายโยชน์กิโลเมตร ตาเว็นสูงแดดเผาหนังหน้า แสนโสกาทนสู้คุณครูบ้านนอก ปากบ่ออกอาซีพโตอยู่นี่ทนสู้ดอกต่อไป คันสิไปจ่ายซื่อค้าต่างทางไกล จักสิเอาเงินไสจ่ายของมาค้า คันสิลากะผัดเบิดทางสู้แนวเรียนครูมาตลอด คิดฮอดเด๊คิดฮอดเด็กน้อยน้อย สิคอยถ่าตั้งแต่ครู คันว่าซุ่กะหายากบ่ทันมี หาสตรีสิมาครอง... เฮ็ดจังใด๋สิหาได้ สิหาไผมาเว่า เขาบ่เอาว่าโตต่ำ หน้าดำดำเงินเดือนกะผัดแห่งหน่อยหน่อย กำข่อยดอกอีหลี... มันหักเป็นจังซี่ชีวิตของครู อดทนดูพร่ำสอนเด็กน้อย แม่นบ่รวยกะทนได้เอาดวงใจเป็นธูป มือสิบนิ่วนบไหว้มาลาก้านขั่นแบ่งบาน สอนให้คนเป็นบ้านนักปราชญ์บัณฑิต สอนให้คนมีความคิดกะแม่นครูจำไว้ ครูครูนี่แสนดีโลกประเสริฐ บ่มีครูคนกะโง่บ่ฮู้ หัวปู้ขั่นหย่อมเบา พวกหมู่เจ้าอย่าดูถูกคุณครู สอนบุตรหลานกะแม่นครูทั้งนั่น อย่าสิถือเป็นซั่นเด้อครูขั่นทุกหมู่ อยู่ในกรุงหรือบ้านนอกหมู่นั่นกะครูแท้ว่าดั่งกัน อย่าเลือกซั่นวรรณะหรือศักดิ์ศรี ให้คุณครูเห็นความงาม... ซู่กันขั่นปองไว้ คันเด็กสิไปหน้าเจริญดีเจ้ากล้าเก่ง อาศัยครูขั่นทอนี่สิสอนให้... แม่นซู่คน... ความรู้... จังสิมี... จังสิมี... หน่อม